Ik was voorbije dagen getroffen toen de Angelicaanse kerk in Groot Brittanië zich verzette tegen de Brexitpolitiek van de Britse eerste minister. Zulke uitspraak gaat in tegen het standpunt van sommigen (wie weet, misschien zelfs een meerderheid), die vinden dat religie thuishoort in de privésfeer en dus geen uitspraken mag doen in of over het publieke leven. Ik vraag me af hoe dat zou kunnen: als er slechte brexitmaatregelen komen (en zelfs de Brexit op zichzelf), zal dat vooral voelbaar zijn voor de armsten. Als de kerken niet mogen spreken om het voor de armen op te nemen, waarom zouden er dan kerken moeten zijn? Toch vinden velen, ook voorstanders van vrije meningsuiting, dat kerken moeten zwijgen over maatschappelijke kwesties - ook al is ook godsdienstvrijheid zo'n basisrecht. Als een goede gelovige wil je ook niet "schreeuwen", doch alleen bedachtzaam uit de hoek komen. Het wordt misschien wel ooit een bekoring voor gelovigen om te kiezen voor de weg van de minste weerstand.
Wie helpt ons om gemotiveerd te blijven voor de strenge coronaregels, die bedoeld zijn om de anderen te beschermen? Wie helpt ons overleven als een halve lockdown ons opnieuw op onszelf terugwerpt en er veel psychologische schade dreigt? - om maar twee voorbeelden te geven... Zouden we daar ons antwoord nu echt niet mogen over geven?
Tony, pastor
