Eenzaamheid

Schokkend nieuws deze week. Een man is in Antwerpen in zijn woning gevonden nadat hij er reeds een gans jaar dood lag. Blijkbaar had niemand echt opgemerkt dat hij niet meer in het openbaar kwam. Het ging om een zestiger, dus helemaal nog niet zo oud. Hoe vereenzaamd kan je zijn dat er niemand alarm slaat en het dus een jaar lang onopgemerkt blijft dat je gestorven bent? Onmiddellijk moest ik denken aan de discussie rond de recente uitspraak van Luc Van Gorp waarbij hij opriep dat oudere mensen die het gevoel hebben dat hun leven voltooid is het moeten kunnen beëindigen. Ondraaglijke en uitzichtloze eenzaamheid zou hier dan bijvoorbeeld een reden kunnen zijn om ervoor te kiezen dat het genoeg is. De eerste en belangrijkste vraag die echter gesteld moet worden is: hoe komt het dat mensen zo eenzaam kunnen worden? Is hetgeen moet gebeuren dan niet vooral dat we als samenleving alles op alles zetten om vereenzaming tegen te gaan? Is dat niet de enige humane weg die te gaan is? Ook als kerkgemeenschap hebben we hier een grote rol in te spelen. Als gemeenschap is het belangrijk dat wij een warm nest kunnen zijn voor elkaar, en dat we er op die manier voor zorgen dat mensen zich minder eenzaam voelen. Komende zondag zullen wij in het evangelie horen over Jezus die als een herder over ons waakt. Bovenal is dit een oproep om in zijn voetspoor te treden en herder te zijn voor elkaar. Laten we het dus niet te ver zoeken, en bovenal zorg dragen voor mekaar. Of om het met de woorden van Ruth Jacott te zeggen in onderstaand lied: laten we tot elkaar ‘leun op mij’ zeggen. Misschien dat we op die manier de eenzaamheid wat kunnen indijken.

Pastor Gino