De profeet

Eind augustus was ik met een deel van onze familie Vandeperre op bezoek in het Openluchtmuseum Middelheim in Antwerpen. Het is een park van zo’n dertig hectaren groot waarin beelden van moderne en hedendaagse kunst worden tentoongesteld. Je vindt er naast grote en bekende namen, zoals Rodin, Wauters en Meunier, ook vele minder bekende kunstenaars met hun werken. Dat alles opgesteld in een prachtige groene omgeving vol grote bomen en een hele collectie rododendrons. Het was moeilijk om er eentje uit te kiezen.
Het werd uiteindelijk deze, sinds jaren één van mijn favorieten: De profeet van Pablo Gargallo. een Spaanse beeldkunstenaar die in 1934 overleed, een paar maanden nadat hij dit werk maakte. Hijzelf heeft het eindresultaat in brons nooit meer gezien. Het beeld is 90 jaar oud maar straalt zoveel uit aan kracht, woede, aanklacht. De profeet schreeuwt zijn boodschap de wereld in. Door het wegsnijden van materiaal voel je nog meer de scherpte van zijn woorden. Bij tij en ontij, blijft hij overeind, ondanks alle weerstand. Profeten hebben in ons joods-christelijk geloof een heel belangrijke plaats. Elke tijd kent zijn profeten. Wie zijn ze vandaag? Wie staat er vandaag op om te protesteren tegen onrecht, oorlog, machtsmisbruik, uitbuiting,…? De Kerk nam vaak het voortouw in het aangeven van nieuwe wegen. Doen we het ook vandaag nog? Het treft me dat de kunstenaar het eindresultaat van zijn werk zelf nooit zag. Is dat vaak niet het lot van profeten, spreken, waarschuwen en zelf niet meer beleven wat men er mee doet? Dat ik er vandaag, 90 jaar later, nog steeds over schrijf, zegt alles.

Pastor Guido

De profeet © Guido Vandeperre