De kerk gaat door een zware storm: ‘We hebben gefaald.’, zoals Mgr. Terlinden het uitdrukte. Je wordt ten diepste geraakt door het leed van de slachtoffers van misbruik. Dat bleek ook uit het getuigenis van een mama zondag op het einde van de gemeenschapsviering met de kinderen van het tweede en derde jaar catechese. Als gelovige kan je onmogelijk de ogen en oren sluiten. Maar het is niet eenvoudig de gevoelens van onmacht en twijfel, de pijn ook een plaats te geven. Volgens sommigen kan de kerk alleen maar zwijgen. Dat laatste doen de media zeker niet: elke BV die zich laat ontdopen komt volop aan het woord. …
Zowel tijdens de gemeenschapsviering als tijdens het samenzijn nadien werd het onderwerp niet uit de weg gegaan. Ik denk dat we dat ‘duwtje’ in de rug echt nodig hebben: bij mekaar kunnen uitspreken wat je ter harte gaat. Een ander duwtje in de rug was ook de vreugde om het samenzijn, gemeenschap mogen vormen en ervaren hoe belangrijk het is om als gelovige niet alleen te staan, om verbondenheid te zien en te voelen.
Laten we mekaar maar ‘een duwtje in de rug’ blijven geven!
Pastor Chris
 |
| © Pixabay |
