De voorstellig was prachtig, ik zou het iedereen aanraden. Ik had het 25 jaar geleden al gezien en was er daarom zo op gebrand om het terug te zien. Een scenario om kippenvel te krijgen, mooi gezongen, live muziek. Een droom van een avond.
Maar dan begon de ellende, verschillende automaten om je parkeerticket te valideren waren buiten gebruik, met als gevolg een file van hier tot in Tokio. Mijn zoon ging aanschuiven, ikzelf ben naar de -4 gegaan en in de auto blijven wachten. Pas na driekwart uur kwam hij terug met het gevalideerde ticket.
Wat zie je in zo'n ondergrondse parkeergarage zo na elf uur 's avonds? Mensen met blije gezichten die naar hun auto stappen, want ook zij hadden blijkbaar genoten van de avond, tot ze in de file naar de uitgang terecht kwamen...
Mijn aandacht werd getroffen door een man, een jonge dertiger vermoed ik, in een gele oliejekker. Hij was duidelijk op zoek, hij kon blijkbaar zijn auto niet vinden. Zeker een half uur heb ik hem zien rondlopen en toen wij wegreden was hij nog altijd op zoek. Hoe ellendig moet dat zijn? Op -4 tussen de uitlaatgassen van auto's en na een half uur nog altijd zoeken zonder resultaat. Hijzelf werd steeds wanhopiger. Ik had met hem te doen.
Als ik naar huis reed dacht ik hoe ellendig moet dat niet zijn als mensen elkaar kwijt geraken. Oorlog, ziekte, geweld,... ja zelfs de drukte van het leven leert ons dat we mensen uit het oog verliezen. Het transformeerde het thema van 'Les Misérables' echt wel heel concreet naar de dag van vandaag.
Ik hoop dat de man met de gele oliejekker nu ook een rustige zondagavond mag beleven. En hopelijk mag hij nu ook mee genieten van de titelsong van 'Les Misérables'
Mogen wij allen thuis komen bij Hem.
Pastor Mariette
Pastor Mariette
