Elk jaar opnieuw, wanneer het herfst wordt, wanneer de bladeren vallen en de natuur zich anders tooit, bekruipt de weemoed ons. We keren als het ware naar binnen, en we herinneren ons hoe broos wij mensen zijn. Het verval van de natuur drukt ons met onze neus op onze eigen vergankelijkheid, onze beperktheid en onze kleinheid. Want wat stellen wij mensen voor in de grootheid van dit heelal? Een klein stipje zijn we, meer niet. En onze dagen dat we hier op aarde doorbrengen zijn niets in vergelijking met de onmetelijkheid van heel de schepping. We zijn als hooi en gras. Een windvlaag en we zijn verdwenen. Plots beseffen we maar al te goed hoe snel ons leven voorbij kan zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we in deze dagen onze geliefde doden opzoeken, al diegenen die ons reeds zijn voorgegaan, misschien na een mooi, lang en rijkgevuld leven, of misschien veel te vroeg weggerukt. Maar wat er ook van zij, de pijn en het gemis blijven meestal, en gaan nooit weg. Dezer dagen gaan wij even verwijlen bij hun graf. We plaatsen er bloemen, ontsteken een kaars bij hun foto, prevelen samen een gebed. En in veel families zijn deze dagen ook de aanleiding om samen te komen, om elkaar niet in de steek te laten, om elkaar steun te bieden. Want ook al zijn onze dierbaren niet meer onder ons aanwezig, toch blijft onze liefde voor hen voelbaar en tastbaar. Liefde is immers zoveel sterker dan de dood. In het licht van de liefde verbleekt de dood. Het is door lief te hebben dat we beseffen dat we veel meer zijn dan een stipje op deze aardbol. Het is de liefde die ons grootheid verschaft. Het is in de liefde dat iemand kan zeggen: jij bent mij meer waard dan dagelijks brood, meer waard dan wat dan ook. Liefde tilt ons op boven de vergankelijkheid, liefde heeft iets van het eeuwige. En is het dan ook niet precies die liefde die ons doet vermoeden dat het met de dood niet voorbij is? Als de liefde onder mensen zo sterk is dat ze zelfs over de dood heen blijft leven, dan kan het toch niet anders dan dat ook Gods liefde niet eindigt met de dood? Hij die ons in het leven heeft geroepen zal ons toch ook niet laten vallen eenmaal onze levensweg hier op aarde ten einde loopt? Zijn liefde draagt ons over de grens van de dood heen. Het is de liefde die ons doet geloven in een leven voorbij dit leven. Ofschoon deze dagen een zekere weemoed en droefheid in zich hebben, zetten ze ons ook op weg. Niet om in de pijn en het verdriet verstrikt te geraken, maar wel om lief te hebben, oneindig veel lief. Pas als we veel liefhebben, zullen we kunnen geloven in een liefde voorbij de dood. Hiervan getuigt ook het wondermooie lied van Huub Oosterhuis ‘Om liefde’.
Om liefde gaan wij een leven, zeilen wij over de zee, vliegen wij langs de hemel, om liefde gaan wij een leven met licht en met donker mee. Vogeltje van de bergen wat zwoeg je dapper voort? Om wat ik uit de verte van liefde heb gehoord.
Om liefde gaan wij een leven, graven diep in de nacht, kruipen wij onder de hemel om liefde gaan wij een leven om weten en stille kracht. Mensje, één van de velen, waar snelt je voetstap heen? Waar is te vinden dat ene, daar snellen mijn voeten heen.
Om iemand gaan wij een leven, wagen wij dood na dood, zwerven de verste wegen om jou, op hoop van zegen, mijn liefde, mijn reisgenoot. Dalen van zwarte aarde, bergen van hemelsblauw, om alles ga ik dit leven om alles of niets met jou.
