The Zone of Interest

Komende zondag is het weer zover, de oscaruitreikingen. Ik weet niet of je zelf een filmfanaat bent, en of je al dan niet een eigen mening hebt over wie moet winnen. Ikzelf ga graag eens naar de film of hou er wel eens van om op Netflix een film te bekijken (één van de genomineerden voor beste film, Maestro, over Leonard Bernstein, is trouwens op Netflix te zien!), maar ik moet zeggen dat het er meestal niet van komt om naar de bioscoop te trekken. Maar vorige week ben ik toch nog eens gegaan, meer bepaald naar één van de films die in aanmerking komt voor beste film, ‘The Zone of Interest’. De trailer kan je hieronder bekijken. Ik kan enkel maar zeggen dat dit een meesterwerk is, en dat deze film voor mij mag winnen! Eigenlijk kan je beter spreken over een kunstwerk dan over een film. Visueel is deze film prachtig en ook de muziek en de soundscape zijn verbluffend. Het thema is daarentegen ijzingwekkend. De film is gebaseerd op een boek van Martin Amis en vertelt over het gezin van Rudolf Höss. Waar de ene kant van de muur een idyllisch, huiselijk sprookje schetst, vindt aan de andere kant een van de grootste horrors uit de Westerse geschiedenis plaats. In ‘The Zone of Interest’ wonen Rudolf Höss, commandant in Auschwitz, samen met zijn vrouw Hedwig en de kinderen naast het concentratiekamp. Ze doen er alles aan om een ideale wereld te creëren voor zichzelf en hun kinderen. Het is echter een oncomfortabele bubbel waarin de hoofdpersonages niet alleen wegkijken van de gruweldaden aan de overkant van de muur, maar ze ook zelf plannen, uitvoeren en ervan profiteren. Zo paradeert Hedwig bijvoorbeeld met de bontmantel van één van de vermoorde Joodse vrouwen. Constant echter horen ze het gekrijs van de kampbewoners en het draaien van de crematoria. Zo worden ze noodgedwongen geconfronteerd met de vernietiging van zovele mensen, maar ze kijken weg. Ze zien het niet, of althans, willen het niet zien. De film is uitermate confronterend, en is eigenlijk gruwelijk, ofschoon je geen enkele gruweldaad te zien krijgt. Het doet je stilstaan bij tot wat voor erge dingen een mens in staat is. Mij confronteerde het met de vraag hoe vaak ik wegkijk en doe alsof ik het niet gezien heb. Het doet me een beetje denken aan het verhaal van de rijke Lazarus. De arme bedelaar die aan zijn deur zit heeft hij niets misdaan. Maar de grote fout was dat hij weggekeken heeft, en de arme man niet wou zien. Ga dus allen zien naar ‘The Zone of Interest’. Ik verzeker je, het is geen ontspannende film, maar wel een film die je aan het denken zet. Het blijft nog dagen door je hoofd spelen. En dat is wat goede kunst met je doet.

Pastor Gino.