Hoop, het kleine zusje van geloof en liefde. Echt kwetsbaar. Het is over die kwetsbaarheid van hoop in de gevangenis dat ik het wel wil hebben. De gevangenissen zijn de laatste weken weer veel in het nieuws geweest en zoals dat gaat, meestal met slecht nieuws, want anders kom je niet in het nieuws (behalve natuurlijk in Kerk en leven, altijd goed nieuws)!
Hoop: dat is wachten op het volgende verslag van de Psycho-Sociale Dienst en hopen dat ze gunstig adviseren voor mijn aanvraag om ‘uitgangen’: eens de gevangenis mogen verlaten om op zoek te gaan naar werk of woonst of om gewoon nog eens bij de familie te zijn en eindelijk mijn pasgeboren neefje en nichtje te kunnen zien.
Hoop: dat is wachten op de volgende zitting van de Raadkamer die misschien zal toelaten dat ik mijn voorhechtenis mag verlaten omdat het onderzoek ten einde is; dat is hopen dat de waarborg die mij zal opgelegd worden een bedrag is dat ik of mijn familie kan betalen nu al mijn rekeningen in beslag genomen zijn.
Hoop: dat is bang afwachten of ik het leven buiten terug zal aankunnen nu mijn vrouw en mijn kinderen weg zijn en ik hen niet meer mag zien of contacteren. Hoop: dat is elke dag opnieuw vechten om toch te willen blijven leven, maar niet zeker of ik het ga kunnen.
Hoop: dat is na 37 jaar binnen dankbaar zijn dat er nog mensen zijn die zich voor mij interesseren ondanks alles wat ik gedaan heb. Hoop: dat is stilletjes afwachten of ik nog eens de toelating zal krijgen om naar mijn thuisstad te gaan en daar goedendag zeggen tegen een vriendin en haar twee hondjes nog eens op mijn schoot mogen houden.
Hoop: dat is mezelf niet opgeven en langzaam maar zeker mezelf terug een klein beetje graag gaan zien ondanks de vreselijke dingen die ik gedaan heb.
Hoop: dat is afwachten of mijn vriendin en ik samen nog een leven kunnen uitbouwen en of ik mezelf zal kunnen blijven onder controle houden.
Er is veel hoop in de gevangenis. Die hoop is zeer kwetsbaar. Die hoop is zeer intens. En soms is er eventjes geen hoop. En dan is het weer hopen dat ik ooit terug zal kunnen hopen.
Dat zijn de verhalen die niet in de krant komen. Dat zijn de verhalen die ik mag horen. Meestal luister ik; soms zeg ik iets. Hoop: dat is verwachten dat na de Goede Vrijdag die we nu voelen en meemaken, het ooit terug Pasen mag worden.
Diaken Dirk
 |
| © fotolog |
