Hogerop

Onlangs waren we met de verantwoordelijken van de Paulusgemeenschappen op uitstap naar St-Martens-Bodegem. Het Huisje Mostinckx omvat naast het woonhuis ook een hopschuur met heel wat voorwerpen en verwijzingen naar het telen van hop. De streek van Asse, Affligem en Aalst was de oudste hopregio van Vlaanderen. Velden vol hopstaken bepaalden er jarenlang het landschap. Vanaf 1980 kregen de hopboeren het steeds moeilijker. Door de arbeidsintensieve teelt, de internationale concurrentie en de afnemende vraag naar bieren gebrouwen met inlandse hop moesten ze hun activiteiten noodgedwongen stopzetten. Hiermee verdwenen ook de hopvelden uit beeld. Toch wil Asse de hopcultuur levend houden. Tweejaarlijkse zijn er zo de Hopduvelfeesten. Hier bij ons bezoek aan Bodegem, zagen we twee kleine velden. Metershoge palen met lange draden reiken naar de hemel. De hopscheuten volgen ze op natuurlijke wijze, planten groeien immers graag naar boven, naar het licht. Bij het oogsten worden de draden doorgeknipt en kunnen de belletjes op de ranken geplukt worden. Later komen ze terecht in onze betere bieren om hen op smaak te brengen.

 Naar het licht toegroeien en op smaak brengen zijn twee eigenschappen van de hop die ik onthouden hebt en waar we als christenen mee aan de slag kunnen. Nodigde Jezus ons niet uit om kinderen van het licht te zijn en de wereld op smaak te brengen? Als je nog eens een lekker gehopt bier drinkt, herinner je dan die mooie eigenschappen van deze plant.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Je hebt er maandenlang naar uitgekeken...

Ja hoor, het zomert.
Hoe mooi is het buiten ! Ik rij de laatste tijd veel langs autostrades, maar ook langs kleine weggetjes. Wat een kleurenpracht. Het groen is groener dan ooit en de bloemen aan de kant van de weg stralen in hun volle pracht, de kleuren zijn feller dan ooit tevoren. Het is iets anders dan die roestbruine grasvelden en verdorde bloemen van de laatste jaren.
En weet je wat dat allemaal heeft mogelijk gemaakt? De regen ! Ja, zonder de regen was de grond uitgedroogd en wij misschien ook...
Ik weet het teveel is teveel, wateroverlast wens je niemand toe, het is een grote ellende voor mens en dier.
De grauwe, grijze lucht van de voorbije weken heeft plaatsgemaakt voor een stralende hemel. Toch merkte ik bij mezelf dat die grijze lucht mij niet triestig maakte. Op de foto zie je de grasberm die ik zie als ik de deur uitstap. Zelfs met de grijze lucht gaf het mij een blij gevoel. Wat een verscheidenheid aan bloemetjes en grassoorten, aan tinten van groen en aan kleurrijke bloemen.
Zou het kunnen dat als de hemel in ons leven dicht trekt, als we er zelf even genoeg van hebben, als we geen zin meer hebben, geen energie meer,... 
Zou het kunnen dat er juist dan nog tekentjes van hoop zijn, tekens van nabijheid, tekens van schoonheid, van liefde?
Zou het kunnen dat God ons uitdaagt om voor elkaar zo'n teken te zijn?
Ik wens jou van harte, dat je zo'n tekentjes mag herkennen, dat je zelf zo tekentje bent.
En valt er eens een plensbui, denk dan aan de kleurenpracht en het nieuwe dat komen gaat. 

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Een oog nodig?

Op een antiekmarkt in Parijs vond ik een stand met allemaal ogen, sommigen om te spelen, sommigen om echt te gebruiken door diegenen die een oog hebben verloren door een of ander ongeluk.
Een oog nodig? Dan moet je daar zijn. Maar ook diegene die allebei de ogen hebben, hebben soms nood aan een nieuw oog of ogen. De mooiheid in het leven zien. De gerechtigheid zien. Mirakels zien gebeuren. Er zijn zovele dingen die we niet met het blote oog kunnen zien. Maar wat we met het blote oog kunnen zien is ook mooi, als we er een oog voor hebben. Beauty lies in the eye of the beholder, zegt het spreekwoord. (Schoonheid ligt in het oog van diegene die het ziet.)
Laat ons leren met nieuwe ogen de wereld en de mensen te bekijken. Steeds opnieuw bereid om het lijden van de ander “te zien en te voelen” (esplagnizomai in het Grieks), zoals de Barmhartige Samaritaan het deed. De anderen keken weg. Jij ook?

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Gewoon buitengewoon

‘Van het gewone houden maakt je buitengewoon’ (BZN 13 juni 2024)

Wanneer u dit leest, ben ik al enkele dagen op vakantie. Maar ik schreef het natuurlijk al wat eerder, tussen het pakken van mijn valies in. Een welgekomen afwisseling!
Ik ga wel graag op reis maar liefst niet te ver en niet te lang. Het hoeft niet spectaculair te zijn. Want eigenlijk zijn het vaak gewone dingen die de grootste vreugde schenken. Zo behoort een wandeling langs de Woluwebeek en langs de windmolen tot mijn favorieten. Dat geldt ook voor het lezen van een boek, op een rustige plek. Eens afspreken met vrienden, … Ik moet toegeven, eigenlijk sta ik er niet altijd bij stil hoe buitengewoon die dingen zijn. Maar gewone mensen zijn nog buitengewoner! Daarom ben ik dankbaar voor al die gewone mensen die ik in de loop van dit werkjaar mocht ontmoeten. Zij maken een wereld van verschil! Zij zorgen ervoor dat je telkens weer de zonzijde ziet.
Dank U, God, voor die buitengewone mensen!

Pastor Chris

© Pixabay

Redding nabij

Omdat het er goed toeven is nog een cursiefje rond de zee. Een wandeling langs de vaargeul van de haven en op het staketsel horen daar als vanzelfsprekend bij. Er stond die namiddag behoorlijk wat wind tot grote voldoening van de vele schippers die met hun zeilboot op zee zaten. De voorbije maanden was er weinig gelegenheid geweest. Velen kwamen reeds terug naar de haven gezien de voorspelde regen en het minder goede weer dat in aantocht was. Eén boot zoog echter alle aandacht naar zich toe: deze ‘reddingboot’. De felle kleuren staken af tegen het grijze van het zeewater. Aan boord scheen alles rustig, een paar mensen op het dek die eerder leken na te genieten van een tochtje op het water dan dat ze als drenkeling gered zouden zijn. Gelukkig dacht ik, je wil niet overboord gaan en in het nog koude water terecht komen. En toch overkomt dat zovelen, mensen die hun leven veil hebben voor een nieuwe toekomst en een zee of het kanaal proberen over te steken in gammele boten. Vaak is er geen reddingsboot in de buurt en eindigt het in drama’s. Maar mensen gaan ook wel eens figuurlijk ‘kopje onder’ en hopen op een ‘reddingsboot’ die al of niet toevallig langs komt varen. Maar een eenvoudige ‘reddingsboei’ kan ook al helpen: een onverwacht bezoek, een luisterend oor, een hand op je schouder, zich gezien en erkend voelen. Kleine dingen die maken dat de angstige golven van het leven ons niet overspoelen. Vraag het maar aan Petrus aan wie Jezus de hand reikt als hij dreigt weg te zinken in het woelige water. Geen angst maar vertrouwen dat redding nooit ver af is…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Boerenwijsheid

Toen ik laatst bij mijn dochter op bezoek was zag ik dat het veld waar vorig jaar maisplantjes stonden nu korenaren aan het groeien zijn. Ik weet het al sinds mijn kindertijd. Koren, aardappelen, bieten, rapen,... het wisselde elkaar af. Dan krijg je de mooiste vruchten zei mijn vader. Inderdaad als je altijd hetzelfde gewas op dezelfde plaats laat groeien put je de aardbodem uit. Andere gewassen hebben weer andere voedingsstoffen nodig en zo herstel je het evenwicht in de aardbodem. In de bodem zijn er voedingsstoffen voor alle soorten planten maar je moet er verstandig mee om gaan. Zo krijg je inderdaad de schoonste vruchten. Boerenwijsheid die ook de dag van vandaag nog telt.
Ik vraag mij af of dit voor een mens ook niet zo is. Als je jaar en dag vastgeroest zit in hetzelfde patroon, als je gaat leven als een automatische piloot omdat het al jaren zo is, wat heb je dan nog om naar uit te kijken, wat geeft je energie? Raak je dan ook niet uitgeput, uitgeblust zoals de bodem?
Ik vraag mij af wat laat jou nog groeien en bloeien?
Ook Jezus liet de mensen niet vastroesten in gewoonten of wetten of tradities. Hij riep de vissers van achter hun netten om hem te volgen, hij genas de zieken omdat ze zouden kunnen leven, hij bevrijdde de lamme omdat hij zou kunnen lopen. Wetten heeft hij niet afgeschaft maar vervolledigd. Ja zelfs tradities zijn niet heiligmakend. De mens is er niet voor de sabbat, maar de sabbat voor de mens.
Wat denk je, ben jij er klaar voor als de kerkgemeenschappen nieuwe wegen gaan? Zeg jij 'ja' tegen een leven dat je energie geeft om te groeien en te bloeien?
Ik ben er zeker van dat jij voldoende boerenwijsheid hebt.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Leve de verscheidenheid

Maandag en dinsdag was ik samen met een grote groep Brusselse pastores in de Oude Abdij van Drongen voor een tweedaagse sessie om na te denken over de toekomst van de Kerk in Brussel. De groep was samengesteld uit de verantwoordelijken van de drie verschillende Brusselse pastorale gemeenschappen: de Franstalige pastoraal, de Nederlandstalige pastoraal en de gemeenschappen van Buitenlandse herkomst. Wat mij opviel was de enorme verscheidenheid. Naast de Nederlandstalige pastores (duidelijk in de minderheid), waren natuurlijk ook verschillende Franstalige pastores (van verschillende nationaliteiten), maar bovenal veel buitenlandse pastores van overal. Het toonde de verscheidenheid van onze Brusselse Kerk. En het is juist die verscheidenheid die onze Kerk net zo boeiend maakt. Vaak hebben we echter moeite met die verscheidenheid, hebben we liefst dat alles hetzelfde is, en liefst nog dat de anderen zoals wij zijn. Vraag is of dat nu echt zo boeiend is. We zouden ons juist moeten verheugen in de verscheidenheid, in de variatie. Ook binnen onze eigen Paulusgemeenschappen mag die verscheidenheid er zijn. Het hoeft echt niet overal van hetzelfde te zijn. Liefst niet zelfs! Juist door onze verscheidenheid kunnen we elkaar inspireren. Wel is er een eenheid binnen die verscheidenheid, namelijk Jezus Christus zelf. Hij is het rond wie wij samenkomen, hij is het die ons verbindt met elkaar. Maar dit samenkomen rond Jezus kan op verschillende manieren. Laten we dus dankbaar zijn voor de grote verscheidenheid in onze Brussels Kerk!

Pastor Gino.

Verbazing

Ik ben er speciaal voor gestopt en heb mijn auto aan de kant gezet. Zo verwonderd en gecharmeerd als ik was door wat ik hier zag. Een grasveld vol papavers aan de voeten van een paar buildings. Je vindt ze vaak buiten de stad in bermen en langs de velden waar ze felrood opvallen en het landschap kleur en diepte geven. Maar hier, tussen hoge flatgebouwen aan een drukke laan in Anderlecht en met zovelen, neen dat had ik niet voor mogelijk gehouden. Als je goed kijkt zie je banken staan aan de achterzijde van het grasveld. Ik ben blij voor alle mensen die op een klein appartement wonend, hier even kunnen verpozen en genieten. Voor een keer hoeven ze niet ver te gaan om zoiets te zien, maar ligt de bloemenpracht voor hun deur. Of ze ingezaaid zijn of er natuurlijk gekomen zijn weet ik niet en tenslotte is dat ook niet wat er toe doet. Ze zijn er en daar kan je alleen maar blij om zijn. Gewoon genieten van deze pracht naast al het grijze en luidruchtige uit de buurt. Onthaasten. Op nauwelijks 50 m van deze plek staat een klein verkiezingsbord waarop de kandidaat de afschaffing van de 30km zone in Brussel lijkt te promoten. Weer geloofde ik mijn ogen niet. Meent die dat nu echt? Ik viel die dag van de ene verbazing in de andere. Maar zoals vaak kon de natuur me ook deze keer het sterkst verbazen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hartewens

Vandaag vieren we het Heilig Hart van Jezus. Het staat symbool voor de liefde en barmhartigheid van Jezus. Het doorboorde hart van Jezus is de bron van de sacramenten en van de Kerk, maar ook voor ons een symbool
Een vriend van mij is counseler en in zijn praktijk heeft hij een groot beeld van het Heilig Hart, met Jezus die naar het hart wijst. Hij gebruikt dit om de mensen aan te duiden dat ze niet in het hoofd moeten zitten, maar naar hun hart moeten leren luisteren. Soms denken we veel, te veel, en geraken daardoor in problemen. Leren stil worden, bidden en mediteren, en terug het hart durven volgen, dat wat we echt graag doen. In Christelijke woorden, je roeping volgen. Het is dan ook vandaag het feest van allen die zoals Jezus hun hart volgen en dat wat God hen ingeeft. In simpele woorden gezegd: naar “hartewens” leven!

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Harde klap

Een doffe klap vanuit de keuken en ik wist al wat er aan de hand was: een vogel die op volle snelheid tegen het raam gevlogen was. Het gebeurt wel vaker dat één of andere vogel dit overkomt, meestal argeloze duiven. Dit keer was de ongelukkige een kleurrijke halsbandparkiet. Uitzonderlijk want ze zijn zo wendbaar en alert. Hij lag zieltogend onder het raam op het afdakje boven de ingang. Ik was me aan het klaarmaken om naar een uitvaart te vertrekken en er was geen tijd om een laddertje te nemen en het dier daar weg te nemen. Binnen de kortste keren waren er twee kraaien die hun kans schoon zagen en toen ik een paar uur later terug kwam was hij verdwenen en restten slechts wat pluimpjes. Verschrikkelijk hoor ik u denken en dat is het ook wel. Anderzijds is het zo normaal binnen de natuurlijke voedselketen. Het deed me terug denken aan mijn peter die vaak zei: ‘je moet goed zijn voor dieren maar niet sentimenteel’. Toch deed dit me iets omdat het deze keer slecht afliep voor de vogel. Vorige keren lagen ze even te bekomen of vlogen ze gewoon verschrikt terug weg. Nu was het anders omdat ik had gezien wat er ging gebeuren. De natuur kan hard zijn.
Hoe dan bij ons mensen? Wat als er iemand een forse klap of opdoffer te verwerken krijgt? Nemen we dan onze tijd om deze persoon op te vangen en te omringen met onze zorg? De barmhartige Samaritaan werd de naaste van de man langs de weg. Jezus’ antwoord kennen we: ‘Ga dan en doe evenzo’. We weten wat ons te doen staat…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Noten

‘Samen hebben we meer noten op onze zang’ (BZN mei 2024)

Op het eerste zicht lijkt dit een bizarre spreuk. ‘Veel noten op je zang hebben’ klinkt niet zo positief. Vaak het hoge woord voeren geeft een ander minder kansen. Maar in de maandspreuk van BZN maakt een woord erbij een wereld van verschil: ‘samen’.
Samen zingen, letterlijk en figuurlijk, verbindt mensen. Dat mochten we onlangs nog ervaren met de communicanten tijdens de voorbereiding op hun vormsel en 1ste communie. Samen zingen schenkt vreugde! God, dank U dat we samen mogen zingen U ter ere!

Bij elke maandspreuk staat ook een reflectietekst. Ik geef hem u graag mee.

Pastor Chris

Laat ons de wereld mooier zingen
jij en ik in koor
uit zoveel stemmen klinkt één lied
het raakt van hart tot oor.

Samen zingen maakt ons één
een simpele melodie
klinkt luider dan wat ons verdeelt
en schenkt ons harmonie.

Eenstemmigheid, verbondenheid,
dat is wat ik verlang
en samen hebben we, echt waar,
meer noten op onze zang

BZN-reflectietekst mei 2024

Ongekende wegen

Nee, dit is geen reclame voor de 'Action'. Ik wil jullie laten delen in mijn leven van de laatste weken. Het is hier op de blog wat stil geweest van mijn kant uit maar dat had een goede reden. Ik was druk bezig met triëren, weggeven, kringloopwinkel, containerpark,... en wat nog over schoot verdween in de dozen zoals je kan zien op deze foto.
Verhuizen, het is niet niets, gelukkig kon ik rekenen op helpende handen van mijn zus en mijn kinderen en van heel lieve parochianen die een gouden hart hebben, die altijd klaar staan als we helpende handen nodig hebben. Zo'n mensen zijn pilaren die een gemeenschap dragen en recht houden. Ik ben God dankbaar dat er in onze gemeenschap zoveel goedheid en dienstbaarheid te vinden is. Hoe vierkant de wereld vandaag ook mag draaien, zo'n mensen tonen dat er meer is tussen hemel en aarde, dat God ook vandaag nog werkt door mensen.
Vandaag is het uitpakken al ver gevorderd en begin ik wat voeling te krijgen met mijn nieuwe thuis. Weet je wat mij het eerste thuisgevoel gaf? Het passeren van een trein. Een herkenbaar geluid uit mijn kindertijd toen we, zoals ik nu, kort bij een spoorlijn woonden. Vertrouwde geluiden, vertrouwde gebaren, ze helpen je thuis komen waar je ook bent. Zo'n vertrouwd gebaar is voor mij een kruisteken maken als ik 's morgens de deur uitga. Vertrouwen dat Hij met mij mee op weg gaat en mijn doen en laten zal begeesteren. Waar je ook bent Hij is er altijd. Ik denk de laatste dagen veel aan Abraham die op het Woord van God op weg ging, niet wetend waar het hem zou brengen, maar vertrouwend dat God hem nabij blijft waar hij ook is.
Laten wij als gemeenschap ook blijven vertrouwen op God, ook al doet hij ons wegen gaan die ons onbekend zijn, niet wetend waar het ons zal brengen. Samen kunnen we het aan want Hij is bij ons.

Mariette, pastor

© Mariette Dhondt