Verhuizen, het is niet niets, gelukkig kon ik rekenen op helpende handen van mijn zus en mijn kinderen en van heel lieve parochianen die een gouden hart hebben, die altijd klaar staan als we helpende handen nodig hebben. Zo'n mensen zijn pilaren die een gemeenschap dragen en recht houden. Ik ben God dankbaar dat er in onze gemeenschap zoveel goedheid en dienstbaarheid te vinden is. Hoe vierkant de wereld vandaag ook mag draaien, zo'n mensen tonen dat er meer is tussen hemel en aarde, dat God ook vandaag nog werkt door mensen.
Vandaag is het uitpakken al ver gevorderd en begin ik wat voeling te krijgen met mijn nieuwe thuis. Weet je wat mij het eerste thuisgevoel gaf? Het passeren van een trein. Een herkenbaar geluid uit mijn kindertijd toen we, zoals ik nu, kort bij een spoorlijn woonden. Vertrouwde geluiden, vertrouwde gebaren, ze helpen je thuis komen waar je ook bent. Zo'n vertrouwd gebaar is voor mij een kruisteken maken als ik 's morgens de deur uitga. Vertrouwen dat Hij met mij mee op weg gaat en mijn doen en laten zal begeesteren. Waar je ook bent Hij is er altijd. Ik denk de laatste dagen veel aan Abraham die op het Woord van God op weg ging, niet wetend waar het hem zou brengen, maar vertrouwend dat God hem nabij blijft waar hij ook is.
Laten wij als gemeenschap ook blijven vertrouwen op God, ook al doet hij ons wegen gaan die ons onbekend zijn, niet wetend waar het ons zal brengen. Samen kunnen we het aan want Hij is bij ons.
Mariette, pastor
 |
| © Mariette Dhondt |
