Een doffe klap vanuit de keuken en ik wist al wat er aan de hand was: een vogel die op volle snelheid tegen het raam gevlogen was. Het gebeurt wel vaker dat één of andere vogel dit overkomt, meestal argeloze duiven. Dit keer was de ongelukkige een kleurrijke halsbandparkiet. Uitzonderlijk want ze zijn zo wendbaar en alert. Hij lag zieltogend onder het raam op het afdakje boven de ingang. Ik was me aan het klaarmaken om naar een uitvaart te vertrekken en er was geen tijd om een laddertje te nemen en het dier daar weg te nemen. Binnen de kortste keren waren er twee kraaien die hun kans schoon zagen en toen ik een paar uur later terug kwam was hij verdwenen en restten slechts wat pluimpjes. Verschrikkelijk hoor ik u denken en dat is het ook wel. Anderzijds is het zo normaal binnen de natuurlijke voedselketen. Het deed me terug denken aan mijn peter die vaak zei: ‘je moet goed zijn voor dieren maar niet sentimenteel’. Toch deed dit me iets omdat het deze keer slecht afliep voor de vogel. Vorige keren lagen ze even te bekomen of vlogen ze gewoon verschrikt terug weg. Nu was het anders omdat ik had gezien wat er ging gebeuren. De natuur kan hard zijn.
Hoe dan bij ons mensen? Wat als er iemand een forse klap of opdoffer te verwerken krijgt? Nemen we dan onze tijd om deze persoon op te vangen en te omringen met onze zorg? De barmhartige Samaritaan werd de naaste van de man langs de weg. Jezus’ antwoord kennen we: ‘Ga dan en doe evenzo’. We weten wat ons te doen staat…
Pastor Guido
 |
| © Guido Vandeperre |
