Redding nabij

Omdat het er goed toeven is nog een cursiefje rond de zee. Een wandeling langs de vaargeul van de haven en op het staketsel horen daar als vanzelfsprekend bij. Er stond die namiddag behoorlijk wat wind tot grote voldoening van de vele schippers die met hun zeilboot op zee zaten. De voorbije maanden was er weinig gelegenheid geweest. Velen kwamen reeds terug naar de haven gezien de voorspelde regen en het minder goede weer dat in aantocht was. Eén boot zoog echter alle aandacht naar zich toe: deze ‘reddingboot’. De felle kleuren staken af tegen het grijze van het zeewater. Aan boord scheen alles rustig, een paar mensen op het dek die eerder leken na te genieten van een tochtje op het water dan dat ze als drenkeling gered zouden zijn. Gelukkig dacht ik, je wil niet overboord gaan en in het nog koude water terecht komen. En toch overkomt dat zovelen, mensen die hun leven veil hebben voor een nieuwe toekomst en een zee of het kanaal proberen over te steken in gammele boten. Vaak is er geen reddingsboot in de buurt en eindigt het in drama’s. Maar mensen gaan ook wel eens figuurlijk ‘kopje onder’ en hopen op een ‘reddingsboot’ die al of niet toevallig langs komt varen. Maar een eenvoudige ‘reddingsboei’ kan ook al helpen: een onverwacht bezoek, een luisterend oor, een hand op je schouder, zich gezien en erkend voelen. Kleine dingen die maken dat de angstige golven van het leven ons niet overspoelen. Vraag het maar aan Petrus aan wie Jezus de hand reikt als hij dreigt weg te zinken in het woelige water. Geen angst maar vertrouwen dat redding nooit ver af is…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre