En deze week waren Ute en ik in Monschau, het mooie stadje net over de grens vlakbij Eupen in de Hoge Venen. Het was al van mijn kindertijd geleden dat ik er nog geweest was. En weet u, het heeft ons deugd gedaan: het oude burgerhuis met zijn 25 ramen waarbij voor elk raam een nieuw glasraam geplaatst stond: het was een beetje een huizenhoge Adventskalender. En dan de kerstmarkt (enkel op vrijdag, zaterdag en zondag), maar de Glühwein gloeide en was straf, heel straf. En de Reibeküchen: een mengsel van verse aardappelen en een beetje zout goed gebakken in de olie met daarbij een scheut appelmoes. Lekker en enorm vullend.
En dan gisteren de kerstboom gaan kopen; ja, een echte – ik weet het, helemaal niet ecologisch verantwoord (en duur), maar toch – toch weer gedaan zoals elk jaar. Het riekt toch zo goed, mijnheer. En dan de kerstversiering uit de kelder gaan halen – hebben we alles gevonden; waar zijn de lichtjes nu weeral gebleven; ach ja, ginds in de hoek! Ik denk (maar durf het hier thuis niet al te luid zeggen) dat we ondertussen genoeg materiaal hebben om drie kerstbomen te versieren – en allemaal schone ‘echt Duitse’ sterren en ballen en engelen en notenkrakers en klokjes en zo voort en zo verder.
En dan nog de ‘echte’ adventskalender, de adventskrans, de Welzijnszorgkalender, de kerstaffiche aan de deur. Ja, de Advent is volop bezig en wij nemen er graag en volop aan deel.
En ja, we zijn het niet vergeten: het is een voorbereidingstijd op de menswording van God, ergens in een stalletje in een godvergeten uithoek van de wereld ergens ver van hier. Maar toch is dat nog steeds groot nieuws, goed nieuws. En die voorbereidingen, die tradities, wel die helpen ons om ons voor te bereiden – om Zijn weg te bereiden.
Het mag dus allemaal en het is echt goed zo!
Zalige Advent,
Diaken Dirk
.jpg) |
| © Dirk Van Erps |
