Vuur

De voorbije weken waren er her en der kerstmarkten in en buiten Anderlecht. Hier in Anderlecht werd deze op de eerste avond opgeluisterd met een optocht met reuzen, waaronder de figuur van Erasmus voor mij de bekendste was, een fanfare, het gemeentebestuur en een aantal vuurspuwers. Misschien trokken deze laatsten wel de meeste aandacht in het avondlijke duister. Het heeft iets spectaculairs en spannends. Er wordt gezwaaid met een brandende fakkel en je ziet de man een vloeistof in de mond nemen (petroleum of lampenolie) en dan komt de verwachte steekvlam. Hoe meer vloeistof en hoe sterker de adem van de man, hoe groter de steekvlam die zich in de lucht boort. Je hebt wat lef en oefening nodig om het te kunnen maar eens je het onder de knie hebt, kan je velen blij en verwonderd maken. Adem en vuur en wat lef, daar draait het om. Tiens, denk ik dan; dat hebben we als christenen ook wel nodig in deze tijd: lef en een inwendig vuur dat telkens weer oplaait. Vuur om licht te brengen in deze donkere tijden. Adem om het uit te houden, om het uit te schreeuwen, om het uit te zingen. ‘Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft’ zongen we in de voorbije Advent bij het ontsteken van een nieuwe kaars op krans. Dat wens ik u en mezelf toe, dat het vuur nooit dooft, ook niet in dit komende jaar 2024!

Pastor Guido

© Guido Vandeperre