Met twee busjes reden we naar één van de mooiste plekken in Italië, op zoek naar de figuur en de geest van Franciscus. Op één van de vele plaatsen die we aandeden was er dit beeld van Franciscus. Niet bepaald het mooiste beeld van deze heilige maar er was iets bijzonders: in de mand die de heilige in zijn handen hield zat een duif. Rustig, half ingedommeld had ze haar plaatsje gevonden. Op korte afstand nog een paar concurrenten die hetzelfde plaatsje wellicht ook ambieerden. Ze leek niet van plan het af te staan. Van daar kon ze de passerende bedevaarders en toeristen veilig gadeslaan. Je liep er bijna aan voorbij. Nog op andere plaatsen, zoals boven op de Monte Subasio aan de Carceri, zagen we mooie witte duiven. Zo’n duif werd een symbool voor de vrede, naar het verhaal van de ark van Noah waarin ze met een olijftakje het einde van de zondvloed aankondigt. Vandaag is deze vrede veraf en zoekt de vredesduif veiliger oorden op zoals deze in de veilige handen van Franciscus. Op een afstand toekijkend welke chaos mensen er van kunnen maken. Wanneer zal ze weer onbezorgd kunnen vliegen, daar waar nu de verwoesting zaaiende bommen overkomen? Over de hoofden van mensen die naar haar uitkijken en die mekaar de hand willen reiken? Niemand kan het zeggen, maar ooit komt die dag, hij is niet tegen te houden. Ik kijk er naar uit…
Pastor Guido
 |
| © Guido Vandeperre |
