Ten voeten uit

Net na Nieuwjaar ging ik een paar dagen uitblazen aan zee. Gezien de stevige wind was het eerder uitwaaien. Tijd om wat gas terug te nemen na de drukke kerstperiode en ook om een paar tentoonstellingen te zien die er vrij recent open gingen. Het Ensor-jaar is immers begonnen en er loopt ook een grote fototentoonstelling rond de zanger Arno: The show of life. 50 jaar lang volgde Danny Willems, een goede vriend, hem op alle mogelijke momenten van concerten, repetities enz. Het levert een bijzonder portret op van deze artiest. Je ziet de zanger groeien en de bekende zanger worden die we leerden kennen. Ik ben geen grote fan van hem geweest maar toen ik ooit in een crematorium ‘Les yeux de ma mère’ hoorde was ik echt ontroerd. Je kon alleen maar luisteren naar de sterke tekst. ‘Dans les yeux de ma mère il y a toujours de lumière’ is het terugkerend refrein. Hij was vaak nogal rauw zowel in zijn teksten als in zijn stem maar altijd authentiek. Er schuilde ook iets zachts en teder in Arno. De laatste ruimte toont foto’s rond zijn laatste weken en levensdagen. Bij de laatste foto staat zelfs de vraag vermeld om uit respect geen foto te nemen. Buiten aan de ingang van het gebouw staat een bronzen beeld van koning Boudewijn, innemend en met een zachte glimlach, zoals we hem kenden. Daarachter de poster met de foto van Arno. Een merkwaardig contrast en toch. Beiden ten voeten uit, beiden authentiek in wie ze waren, beiden zacht op hun manier. Beiden konden ze mensen raken. Bedankt Boudewijn én Arno, jullie waren echt… mens.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre