Hopeloos gevallen

Vakantietijd is altijd wel een periode om wat te ontdekken. Zo was ik voorbije weken in een kerkje waar helemaal achteraan een beeldje van Sint Rita stond, enigszins verborgen in een nis. Het is wel algemeen geweten dat Sint Rita de patrones is van 'de hopeloze gevallen'. (De uitdrukking zelf heeft bij mij wel eens misschien wat minder gepaste, grappige connotaties opgeroepen. Zo is het al een hele tijd geleden - ik was nog een peuter - dat ik gevallen ben, heel regelmatig zelfs, zozeer dat mijn moeder wel eens hopeloos moet geworden zijn als ik daarbij mijn knie weer eens had opengehaald. Of ik door dit hopeloos vallen tegelijk ook een hopeloos geval was (of ben) laat ik graag aan u, lezer, om te beoordelen....)
In een ernstiger register wil ik mij wel eens afvragen wie er echt "hopeloze gevallen" zijn en dan bedenk ik dat het daarbij gaat over het tegenovergestelde van "hoopvolle gevallen". De sleutel is blijkbaar 'de hoop': mensen die zozeer door het leven getroffen zijn, dat ze ze elke hoop op beterschap zijn verloren. Je kan het misschien anders formuleren en zeggen dat Sint Rita de patroon is tegen de wanhoop.
Er moeten nogal wat van die situaties zijn, want in de nis van dat kerkje hadden mensen, achter het beeldje, briefjes gedeponeerd, tientallen, misschien honderdtallen met daarop - dat laat zich raden - gebedsintenties. Ik heb er een tijdje bij gemediteerd. Ik heb natuurlijk geen intenties gelezen - het komt alleen God toe het geheim van het gebed te kennen (én aan degene met wie de bidder het zelf graag wil delen) - maar ik kon er mij toch wel iets bij voorstellen. Tot wie en hoe bid je als je de hoop op beterschap verloren bent? Zou Sint Rita in Coronatijden, waar het perspectief soms ver te zoeken was, geen overuren hebben gemaakt?
Is het - vanuit God bekeken - niet wonderbaar dat Hij ons ook voor die situaties een voorspreekster geeft? Misschien moet ik Sint Rita toch maar een ereplaats geven...

Tony, pastor

Sint-Rita