In deze tijden van oorlog en geweld, dreiging, radicalisering, … is het niet zo evident om ‘hoop te verzamelen’. Ook niet in de Kerk, zoals pastor Guido gisteren aanhaalde. En de sombere februarimaand met zoveel regen maakte het er niet beter op. Je zou van minder depressief worden.
En toch is ‘hoop verzamelen’ mogelijk. Al zijn het zeker niet altijd grote dingen die daarvoor zorgen. En het zijn ook niet altijd ‘bergen die we verzetten’. Regelmatig zullen we ons moeten tevreden stellen met een ‘bergje’.
Zondag moest ik nog een artikel schrijven voor Kerk en leven. Mijn wandeling was voor daarna. De zon was al wat verdwenen achter de wolken maar ik heb genoten van al het tere groen dat al tevoorschijn komt. Hier en daar staat al een struik in bloei. Ik wandelde, zoals vaak, langs de Woluwe. Het pad lag er op sommige plaatsen modderig bij. Af en toe was het slalommen en dat zorgde voor een groet en een lach bij het kruisen van andere wandelaars. Voor mij was dit alles voldoende reden om weer ‘hoop te verzamelen’. Tijdens de wandeling stuurde een vriendin nog een foto door van perken met narcissen in bloei. Ik beklom met een dankbaar hart terug ‘de berg’ op naar bij mij thuis.
Pastor Chris
 |
| © Chris Ruelens |
