Eenheid in verscheidenheid

Afgelopen dagen (19 en 20 februari) waren we met alle benoemden van de Brusselse Kerk, uitgenodigd door onze aartsbisschop Luc Terlinden, om op recollectie (bezinningsdagen) te gaan in Banneux. Wellicht bent u daar al op bedevaart geweest in de voorbije jaren. Vaak bruist het er van het pelgrimsleven maar midden februari lijkt het wat verlaten. Die verlatenheid hadden we net nodig om met zo’n honderd pastores ons twee dagen terug te trekken om dichter bij God en bij elkaar te komen. Het is een heel eind rijden vanuit de hoofdstad maar net dat zorgde dat we een beetje een ‘woestijnervaring’ mochten beleven en even het werk en de drukte van de stad achter ons laten. Het deed deugd om als broeders en zusters deze tijd samen door te brengen. Het is enerzijds wat confronterend om te zien hoe klein de groep van de Nederlandstalige pastores geworden is en anderzijds is heel de wereld er aanwezig: collega’s uit Zuid-Amerika (Guatemala, Brazilië en andere), Afrika in al zijn rijkdom (Congo, Rwanda, Kameroen), het Midden-Oosten met Syrië en Libanon en velen uit Oost-Europa, zoals Oekraïne, Polen en Roemenië. Wat een rijkdom! Heel de wereld lijkt samen te komen in onze Brusselse Kerk. Eenheid in al haar verscheidenheid. Een gesprek met een collega uit Libanon wierp, binnen de huidige context van de oorlog in Israël, een nieuw licht op het geheel. Het is soms confronterend en tegelijk zeer hoopvol, te luisteren naar mensen die hun geloof al langere tijd beleven in soms moeilijke omstandigheden. De kerk leeft, misschien nog het meest waar ze in de verdrukking is gekomen. Dan komt haar ware kracht aan het licht: ‘en toch’. Telkens nemen christenen het evangelie op als bron van hun handelen en spreken. Het verhaal van Jezus blijft verder gaan, met nieuwe dynamieken, in nieuwe vormen. Dat geeft hoop en die kunnen we meer dan ooit gebruiken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre