Hoho-haast

Toen ik vorige zondag terug naar huis fietste na de viering in de Goede Bijstand en onderweg naar huis langs de Vismarkt passeerde, zag ik dat men reeds druk bezig was met het opzetten van de Kerstmarkt. Her en der in de stad zie je bovendien reeds de Kerstverlichting hangen en ook de etalages zijn zich aan het opmaken voor de komende Kerstdagen. Verschillende mensen vinden dit wat vroeg. Sinterklaas is immers nog niet in het land. Voor het feit dat Kerstmis alsmaar vroeger de kop opsteekt, heeft men in het Engels zelfs een eigen woord: ‘Chrismas Creep’. Deze week bedacht het Radio 1 programma ‘Nieuwe feiten’ een Nederlands woord hiervoor: ‘hoho-haast’. Zelf heb ik niet zoveel last van deze hoho-haast. Ik hou immers wel van die Kerstsfeer. Zeker als dit ervoor kan zorgen dat de ‘Christmas Spirit’ waarmee deze periode gepaard gaat vroeger begint en dus wat langer duurt. Kerstmis maakt mensen immers vaak wat milder, liefdevoller en zachter voor anderen. Wat zouden we er dan tegen kunnen hebben dat in deze steeds harder wordende wereld de Kerstwarmte wat langer duurt? In het Verenigd Koninkrijk was er gisteren trouwens een kleine rel, toen de grootwarenhuisketen Lewis haar traditionele ‘Christmas Advert’ lanceerde. Er wordt ieder jaar reikhalzend uitgekeken naar dit moment, omdat dit filmpje meestal niets commercieel heeft, maar vooral oproept om wat meer zorg te dragen voor elkaar. Niet dit jaar! Het filmpje is dit keer louter een promo om bij Lewis jouw kerstshopping te gaan doen. Iedereen verbolgen dus. Geen ‘Christmas Spirit’ dit jaar bij Lewis! Als tegenreactie doet er zelfs een alternatief filmpje de ronde, dat je hier kan bekijken. Het is opgenomen met een heel klein budget door Sam Clegg waarbij een deel van de opbrengst van elke download van het bijhorende liedje ‘Send Me a Sign’ naar verenigingen gaat die zich inzetten voor mensen die eenzaam zijn. Het filmpje is al meer dan één miljoen keer bekeken en het nummer staat op één in de UK Chart. De meeste Britten vinden dit filmpje miljoenen keer beter dan het dure van Lewis. En ja, eenzaamheid is een probleem dat ook in onze stad groot is. Vandaar dat ook 'Brussel Helpt' dit jaar Accolage steunt, een vereniging die ijvert voor minder eenzaamheid en isolement in onze stad. De Warmste Week wil dit jaar trouwens ook eenzaamheid onder de aandacht brengen. Ook wij met onze Paulusgemeenschappen willen graag plekken zijn waar mensen warmte mogen ervaren en elkaars verhaal kunnen delen. Ook wij willen vechten tegen eenzaamheid en mensen met elkaar in contact brengen. Vandaar ook ons nieuw initiatief dat vorige week van start ging. Elke woensdagnamiddag tussen 14 en 16 u. ben je welkom voor een kop koffie en een babbel in ons ontmoetingscafé in de pastorie van Sint Jozef. Kom maar eens langs! En wie weet is ook daar reeds de Kerstsfeer te proeven. Want neen, we zijn niet vies van een beetje hoho-haast! Als het maar wat warmte brengt in kille en bange dagen.

Pastor Gino

Als de ziele luistert

In mijn geboortedorp Alsemberg heeft het Davidsfonds onlangs zijn 100 jarig bestaan gevierd. Het gaat dan om de afdelingen van Alsemberg en Sint-Genesius-Rode. Voor die gelegenheid was er een warme theatervoorstelling in het CC De Meent met Bart Cafmeyer (broer van actrice Maaike), waarin hij met de dichter Guido Gezelle in dialoog gaat. Zowaar een monoloog van anderhalf uur, ondersteund door af en toe een streepje accordeon, live gespeeld door een uitstekend muzikant. ‘De acteur weet op een schalkse manier geschiedenis en literatuur te combineren’ stond op de uitnodiging en dat klopte helemaal. Met slechts een schamel tafeltje als bureau met wat boeken en leeslamp erop en de kop van Gezelle op een staander, nam de acteur ons mee in een sterk verhaal, soms ontroerend, soms met de nodige humor. In zijn spreken richt hij zich in vlekkeloos Nederlands tot de dichter die hij dan laat antwoorden in het sappige West-Vlaams. De talloze citaten uit zijn schrijfsels en gedichten kregen zo de nodige kleur en ritme. Het resultaat was een sterke, beklijvende voorstelling, een heerlijke namiddag die je liet wegdromen en tegelijk de schoonheid van onze taal en zijn poëzie liet smaken. Dichters hebben woorden voor wat soms onzegbaar is. Ze zijn als een balsem op de kwetsuren en wonden in onze wereld. De avond was al gevallen toen ik huiswaarts reed, maar donker was het niet…

Pastor Guido

Als de ziele luistert

spreekt het al een taal dat leeft,

't lijzigste gefluister

ook een taal en teken heeft:

blâren van de bomen

kouten met malkaar gezwind,

baren in de stromen

klappen luide en welgezind,

wind en wee en wolken,

wegelen van Gods heilige voet,

talen en vertolken

't diep gedoken Woord zo zoet...

als de ziele luistert!

G. Gezelle

© Guido Vandeperre

Een nooit aflatend kwaad

Afgelopen week vond de herdenkingsdag van de Kristallnacht plaats. Het is goed dat zo’n afgrijselijke nacht vol haatzuchtig geweld, brandstichting en moord richting joden elk jaar herdacht wordt. Telkens willen wij hardop uitspreken: “Dit nooit meer”. Deze woorden werden opnieuw uitgesproken tijdens de herdenking in de prachtige Portugese Synagoge in Amsterdam.
Het uitspreken van die woorden werd pijnlijk toen dezelfde dag de voetbalwedstrijd Ajax-Meccabi Tel Aviv uitliep op antisemitische rellen in het centrum van Amsterdam. Door het centrum heen werden willekeurige supporters van Meccabi door geweldlustige personen gevraagd of zij Joods of Israëlisch waren waarop zij werden mishandeld. Daags na deze zwarte nacht rijden deze relschoppers nog steeds rond om Joods-uitziende personen te intimideren en hun identificatie te eisen.
Als Amsterdammer, die zich bewust is van de zwarte bladzijden in de geschiedenis van Amsterdam aangaande de Shoah, deden deze beelden mij extra pijn. Mijn Amsterdamse hart huilde. Hoe kan dit pure antisemitisme in mijn geliefde stad nog bestaan? Het excessieve buitenproportionele geweld van de Israëlitische regering ten aanzien van Palestina kan en mag nooit een reden zijn om op “jodenjacht” te gaan zoals het in online chatgroepen werd verwoord.
Ik kan enkel bidden dat deze rellen eenmalig waren en dat zij niet overslaan naar Brussel en andere steden in Europa. Ik bid dat het “Dit nooit meer” daadwerkelijk een “nooit meer” mag worden. Moge God Europa daarbij tot steun zijn.

Pastor Tijmen  

Master of Mistakes

Italië is gekend voor haar kunst. Ook op de luchthaven trachten ze dit zichtbaar te maken. Zo kwam ik laatst een nieuw kunstwerk tegen op de Leonardo Da Vinci luchthaven van Rome, Fiumicino. Het is een kunstwerk van Daniele Sigalot, afkomstig uit Rome, met de titel « Master of Mistakes » (meester van fouten). Als je goed kijkt, dan is het allemaal verfrommeld papier op een grote bol, maar dan wel alles in ijzer gemaakt.
Wanneer men iets aan het creëren is maakt men veel fouten, maar uiteindelijk is er wel een mooi resultaat. Of het nu bij het schrijven is, of het schilderen, boetseren, klossen, noem maar op. Zo is het ook in hernieuwen van onze geloofsgemeenschappen. In het proces zijn er zaken die uiteindelijk figuurlijk gesproken in de prullenbak terecht komen, maar beetje bij beetje begint het resultaat vorm te krijgen. De Paulus Gemeenschappen zijn ook zo « op stap », met veel vallen en opstaan, maar met het vertrouwen dat het deel vormt van het proces. Paus Franciscus heeft bij zijn bezoek in Belgie gezegd dat de Kerk hier een transformatie proces doormaakt. Laten we dit proces dan ook bewust ondergaan en mee bouwen aan de nieuwe Kerk van Brussel.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Het onverwachte

‘Kom naar Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal Ik jullie rust geven.’ (Mt.11,28) In de dagen rond Allerzielen weegt het nog altijd dat ik geen afscheid kon nemen van mijn moeder voor haar overlijden en dat zij alleen stierf in het ziekenhuis, tijdens de eerste lockdown. Op zo’n moment maak ik de wandeling die ik al zoveel keren maakte: langs de Woluwebeek. Ik vind dat stukje tussen de Hippokrateslaan en de Veldkapellaan nog altijd het mooiste. Die wandeling geeft mij rust. Het mogen bewonderen van de natuur daar nodigt mij ook uit tot dankbaarheid en stil gebed. Er is steeds iets dat ‘onverwacht’ te ontdekken valt. 

Dit keer deden twee dingen mij stilstaan. Het eerste was een dode boom waar een groepje witte paddenstoelen op groeide. Nieuw leven dat er aan herinnert dat de dood niet het laatste woord heeft. Ik kwam op die wandeling ook een moeder met haar twee kinderen tegen. Zij waren herfstbladeren aan het verzamelen. Ik dacht dat ze die mee naar huis zouden nemen om er misschien iets mee te knutselen. Ik zette mijn wandeling verder langs de weiden waar de ezel mij kwam groeten en dan verder langs de windmolen terug naar de Woluwelaan. Ik wilde eigenlijk wel een foto nemen van die dode boom met de paddenstoelen en hernam dus de wandeling langs de beek. Verrassend genoeg was daar ook nog de moeder met haar kinderen. Zij hadden met de herfstbladeren een hart gemaakt op het wandelpad: een heel ‘onverwacht’ geschenk. Ik vroeg of ik een foto mocht maken en dat was geen probleem.
Terugkerend naar huis moest ik denken aan het lied: ‘Gij komt tot ons, gans onverwacht, in alle mooie dingen, … in duizend, duizend dingen.’ (ZJ 715)

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Venster op de wereld

In mijn living zijn er vijf vensters, vier gewone en dan één groot raam dat uitkijkt op het kleine terras. Twee vensters geven me zicht op de tuin en daar heb ik geen glasgordijnen willen hangen. Zo kan ik het reilen en zeilen in de tuin volgen. De vogels die komen rusten en nestelen in de bomen, de vrolijk huppelende eekhoorns op zoek naar het laatste voedsel voor de winter, de ruziemakende eksters, de agressieve parkieten, de boomkruinen die naar de hemel reiken, de zonnestralen die er doorheen priemen, de jagende wind en de regenvlagen. De afwisselende seizoenen zorgen voor hun eigen unieke karakter. Ik ben er blij mee en geniet dagelijks van dit ‘venster op de wereld’. Maar niet alleen de natuur laat zich zien, ook wandelaars en voorbijgangers. Ouders met hun kinderen naar de school, anderen met trage stap op weg naar het kerkhof dat in mijn laan ligt. Naar het graf van hun geliefden of gewoon wat rust zoekend op die stilteplek. Mijn vensters bieden me zo een kijk op deze kleine wereld, klaar en helder. Het venster op de eeuwigheid is anders, eerder opaak, ondoorzichtig. Een venster waar we liever van weg blijven. Het biedt geen doorkijk naar een andere wereld, de wereld aan de overzijde. Er klinken geen geluiden of mensenstemmen door. En toch geloven we als christenen dat die andere oever er is. Omdat Iemand er ons staat op te wachten. Hij die zei: Ik ben de Weg, Ik ben de Deur…’ Dezer dagen gedenken we allen die bij Hem al zijn thuis gekomen. Zij kijken door het venster naar binnen…

pastor Guido

© Guido Vandeperre

Eeuwigdurend

Na een middagmaal met broer, zus en schoonbroer, bracht ik op 1 november een bezoek aan het graf van mijn ouders op de begraafplaats van Evere. Nadien ging ik naar het oud-kerkhof van Evere in de Sint-Vincentiusstraat. Daar bevind zich het graf van mijn overgrootouders die ik zelf nooit gekend hebt. Het is een eeuwigdurend graf. Twee dochters van hem stierven op jonge leeftijd en zijn jongste enig overlevende dochter is mijn grootmoeder en was ook mijn doopmeter. Mijn overgrootvader was de laatste veldwachter in Evere. Er is in Evere zelf een straat naar hem genoemd.
Ik herinner mij dat wij met onze ouders elk jaar rond Allerheiligen naar het graf van mijn overgrootouders gingen en ik hen vroeg: waarom moeten wij meegaan, wij hebben hen nooit gekend. Pas achteraf heb ik ingezien hoe een familie ook een verleden heeft en hoe wij daar een deel van zijn.
Op het ‘oud-kerkhof ‘ van Evere zijn er heel wat eeuwigdurende graven. Sommigen hebben erfgoedwaarde. Een eeuwigdurende concessie kan nu niet meer.
Het bezoek aan begraafplaatsen op Allerheiligen doet mij nadenken over ‘eeuwig leven’. En dat is meer dat een leven na de dood. Eeuwig leven begint hier en nu. Het gaat om een kwaliteit van leven. Een leven in liefde, vrede en verbondenheid. En op Allerheiligen begon dat voor mij deze keer met het vieren van de eucharistie en een gezellig familie etentje. Om dan met het bezoek aan begraafplaatsen eraan herinnerd worden dat eeuwig leven geen begrenzingen kent.

Johan Dobbelaere

© Johan Dobbelaere

Allerheiligen draait om liefde

Op deze feestdag van Allerheiligen vieren we alle heiligen die de Kerk kent. En dat zijn er heel wat. Sommige van die heiligen bekleden misschien een bijzondere plaats in ons eigen leven. We roepen ze aan op bepaalde momenten, we bidden tot hen, hun leefwijze of hun geschriften inspireren ons. Of misschien zijn we van oordeel dat die vele heiligen ons maar bitter weinig zeggen, en dat ze veraf staan van ons concreet dagelijks leven. Want wanneer we denken aan heiligen, dan hebben we vaak de indruk dat het gaat om mensen die op de een of andere manier perfect zijn, volmaakt en vlekkeloos. Zo heel anders dan onze levenservaring. Maar wanneer we wat dieper kennismaken met sommige van die heiligen, dan moeten we echter vaststellen dat ze ook maar gewone mensen waren, mensen met hun eigen hebbelijkheden, met hun eigen driften, hun eigen kleine kantjes, misschien ook wel met een slecht karakter. Wat maakt hen dan zo bijzonder? Wat is het dan dat hen 'heilig' maakt? Kunnen we niet zeggen dat heiligen een icoon van Gods liefde zijn? Is hun leven niet een venster op wie God is: een God van eindeloze liefde? Heiligen verwijzen naar iets meer. En elke heilige deed dit op zijn of haar eigen manier. Zo hebben zij deze wereld geheiligd, hebben ze heil gebracht op de plek die hen geschonken was, hebben zij een gelaat en gestalte gegeven aan God in de wereld waarin zij leefden, hebben zij God vlees en bloed doen worden. Als je de heiligen op die manier bekijkt, dan staan ze niet langer meer zo ver van ons af, maar kunnen ze een voorbeeld zijn voor elk van ons. Want icoon zijn van Gods liefde: is dat niet ook onze roeping? Is niet ieder van ons uitgenodigd om met onze eigen talenten, op onze eigen manier, in onze eigen tijd een doorkijk naar God te zijn? En is het niet onze taak om deze wereld te heiligen, om van de aarde die ons toevertrouwd is een plaats te maken waar geluk is voor elke mens? Met andere woorden, zijn ook wij niet geroepen tot heiligheid? Het feest van vandaag is dan ook niet zozeer een feest van muffe heiligen uit een ver verleden, die ons weinig of niets meer zeggen. Het is daarentegen een actueel feest, een feest van ieder van ons, ons eigen feest, een feest waarbij wij herinnerd worden aan onze diepe roeping: zelf heilig te worden, niet in de zin van perfect en volmaakt, maar in de zin van icoon van Gods liefde, om op die manier heilbrengers voor deze wereld te worden. Een venster zijn op Gods liefde, daartoe worden we op deze feestdag uitgenodigd. Tot slot nog dit: Allerheiligen is ook de geboortedag van Huub Oosterhuis. Vandaag zou hij 91 jaar geworden zijn. Als eerbetoon aan hem, die voor heel veel mensen de blik op Gods liefde geopend heeft, dit lied, dat zegt waar het vandaag uiteindelijk allemaal om draait: om liefde!

Pastor Gino

Ijsvogel

Ik had er in mijn hele leven slechts één gezien in de natuur. Tot ik vorig jaar eind augustus een stukje van Ourthe afvoer met de kajak en er zowaar 6 zag op één dag, wat een weelde toen. Het gaat over een ijsvogel, een kleurrijke vogel, die eerder uit exotische oorden lijkt te komen. Maar hij is hier in België zeer thuis. Zijn felblauwe tot iriserend blauwgroene kleur maakt hem tot een opvallende verschijning. Maar je moet al wat geduld en geluk hebben om hem te spotten want hij is zeer schuw. Van waar dan die naam? Even googelen en dan vind je ‘De Nederlandse naam ijsvogel kan een verbastering zijn van de Germaanse naam Eisenvogel, wat 'ijzervogel' betekent. Deze naam slaat op de metaalachtige glans van het blauwe verenkleed. Een andere verklaring voor de naam is dat de ijsvogel 's winters bij het ijs werd gezien om uit een wak vissen te vangen’. Wellicht komt dit exemplaar op deze foto voor dat laatste in aanmerking, een opgezette ijsvogel in de onthaalruimte bij het Kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde in Bornem, daar is er immers veel water in de buurt en hij is dol op verse vis. Het is wat triestig zo’n opgezet vogeltje, zijn kwetsbaarheid springt nog meer in het oog, anderzijds kan je hem dan eens van dichterbij bekijken, zo’n kans krijg je in de natuur niet. Maar toch, vogels horen thuis in de natuur waar ze vrij hun vleugels kunnen uitslaan en voluit leven. Ook mensen moeten af en toe hun vleugels kunnen uitslaan en naar buiten gaan. Laat je maar eens bekoren door de mooie herfstkleuren nu, ook dat is een geschenk, net als dit vogeltje dat ooit maakte dat mijn dag niet meer stuk kon…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

De Synode over Synodaliteit

 Afgelopen zondag sloot Paus Franciscus in Rome de bisschoppensynode over synodaliteit af. Deze synode heeft maar liefst drie jaar geduurd! In deze drie jaren hebben niet enkel bisschoppen, maar ook priesters, diakens, religieuzen en leken samen onder leiding van de Heilige Geest een onderscheidingsproces over synodaliteit in onze kerk ‘ondergaan’. Het was uitzonderlijk dat niet enkel bisschoppen, maar ook priesters , diakens en leken hun (consultatieve) stem mochten laten klinken. De synodevaders- en moeders(!) waren het er over eens dat ook leken meer betrokken moeten worden bij de besluitvorming in de kerk. Daarbij hadden ze speciale aandacht voor de rol van de vrouw. Deze zou meer naar voren moeten komen… Het klinkt als een minuscule verandering, maar stiekem is het een grote stap dat zulke geluiden luidkeels klinken in het Vaticaan. Gelukkig zijn wij als Paulusgemeenschappen al een stap - of zelfs een paar stappen verder - dan het Vaticaan en andere bisdommen in de wereld. Laat ons ook bescheiden blijven en deze synode toch als een steuntje in de rug zien. Wij bewandelen samen als Paulusgemeenschappen een weg waarvan wij menen daartoe geroepen te zijn en waartoe de wereldkerk nu ook oproept. Laten we goed naar elkaar blijven luisteren en ruimte blijven maken voor diversiteit. Wellicht kan het Vaticaan ook wat van ons leren… Ik denk aan ons recente ‘rondetafelgesprek’ in Schaarbeek. Wij wisselden daarin uit over een Bijbeltekst en ons geloof op een laagdrempelige wijze. Met mijn Nederlandse directheid durf ik gerust te zeggen dat het rondetafelgesprek in Schaarbeek een stuk gezelliger, toegankelijker en opener oogde dan het rondetafelgesprek in Rome!

Pastor Tijmen

© Vatican Media

Meegaan met de tijd

Tatoeages zijn van onze tijd. Ze behoren niet meer alleen tot de ruige kerels die op kwaad uit zijn. Er zijn ook vele religieuze tatouages deze dagen. En zo kwam laatst een jonge gast met zijn vriend vlak voor de mis in de Finisterrae met de vraag of ik zijn nieuwe tatoeage wilde zegenen. En waarom niet? We moeten meegaan met onze tijd, ook als priester. De inhoud van de tatoeage was ook mooi: Jezus op zijn kruis, gecombineerd met biddende handen (oorspronkelijk van Albrecht Dürer), een rozenkrans en de vredesduif. Al de basisaspecten van een goed christelijk leven. Ik kan maar bidden dat de persoon deze aspecten niet alleen op zijn lichaam maar ook in zijn leven en ziel kan vorm geven.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Glimlachen

Een aantal dagen terug ging ik op bezoek bij parochianen die van Anderlecht verhuisd zijn naar Oost-Vlaanderen. Na een fijne babbel rond de maaltijd gingen we een wandeling maken tot in het centrum van de stad. Onderweg kwamen we een venster tegen met dit prachtig opschrift: ‘Alle mensen glimlachen in dezelfde taal’. Ik vond het schitterend. Ik had het nog nooit gehoord als uitspraak en toch is het zo eenvoudig en waar. De contouren van de kinderhoofden onderschrijven het geheel. Het liet me denken aan een andere zinsnede: ‘Je bent mooier als je lacht’. Bij lachen ontspant ons gezicht, we gebruiken zelfs andere spieren en wellicht kan je nog andere redenen vinden waarom het gezond is. Maar belangrijk is hoe het verbindt, hoe een lach ontwapenend kan zijn. Het zegt zonder woorden hoe we ons voelen, dat er vreugde of geluk in ons leeft of gewoon verwonderd en blij. Zo’n gevoel met woorden omschrijven is vaak niet eenvoudig maar een glimlach op een gelaat zegt veel. Woorden hoeven even niet, de glimlach vormt een taal op zich. In landen waar ik met de gekende talen niet ver kwam waren gebaren en gelaatsuitdrukkingen dé manieren om met iemand te communiceren. Overal waar ik ooit kwam bij mensen was zo’n glimlach het mooiste wat je kreeg of zelf gaf. Het opende vaak deuren en harten van mensen. In het evangelie lezen we nergens dat Jezus lachte maar hij keek wel met mildheid en liefde naar mensen. Ik denk dat dit niet zonder glimlach was…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Thuiskomen

Diegenen die al langer deze blog volgen, hadden het al in de gaten. Ik heb al een tijdje niet meer geschreven. Mijn verhuis zit daar voor iets tussen en een stukje woestijn hield mij ver van het blog schrijven vandaan. Maar we zijn op weg naar huis, hopelijk een nieuwe thuis.
Thuiskomen begint bij jezelf  'thuis' komen. Afstand nemen is een mogelijke weg daartoe. Thuiskomen bij jezelf brengt je, als je gelooft, ook dichter bij God. Het thuiskomen bij God geeft je terug energie. Zijn liefde, Zijn warmte, Zijn geborgenheid voelen, geven je de kracht om verder te gaan, zelfs naar ongekende plaatsen.
Thuiskomen het voelt als zitten in de zetel met een dekentje op je knieën en luisteren naar je lievelingsmuziek. Thuiskomen, is als het leven delen,  verhalen delen met mensen die je graag ziet. 

Een wijs man, John W. Berryman, een Amerikaans dominee en oprichter van Godly Play, schreef: 

"Het antwoord op de grote levensvragen is geen theorie. Het is een thuis"

Als we rusteloos zijn, als het leven ons pijn doet, als we machteloos staan,... is het dan niet de geborgenheid van het bij (I)iemand kunnen 'thuiskomen' waar we zo hard naar uitkijken?
Laten we God vragen dat Hij ons daar bij helpt.

Pastor Mariette

Op bezoek bij de Oekraïense Grieks-Katholieke Kerk

Aan de achterzijde van het Heilig Hartcollege te Ganshoren was er tot voor enkele jaren een ‘Oekraïense Kerk ‘ en een school waar op zaterdag aan kinderen uit Oekraïne les wordt gegeven. Zo werd in de Pastorale ploeg Kleopas met de Sint-Martinuskerk als gemeenschapskerk – nu behorend ook tot de Paulusgemeenschappen – het idee geopperd om met onze ‘christelijke -Oekraïense buren’ contact op te nemen. Misschien kon hieruit iets gemeenschappelijks gebeuren. Ondertussen heeft deze kerk onderdak gevonden in de Onze Lieve Vrouw van Lourdeskerk te Jette en is de school verhuisd naar Sint-Pieters-Woluwe.
In maart jl kwam op vraag van onze pastorale ploeg de Oekraïense priester Oleh Zymak naar onze maandelijkse vergadering. Hij is Redemptorist en woont in Ganshoren en spreekt verschillende talen, onder meer ook Nederlands. Het werd een boeiend gesprek over zijn land, zijn kerkgemeenschap en de school die omwille van het groot aantal kinderen op zoek was naar een ruimere locatie. Er werd afgesproken dat we op een zondag zouden deelnemen aan de Oekraïense eucharistieviering in Jette.
Op zondag 20 oktober ’24 was ik samen met een lid van onze pastorale ploeg dan ook te gast in de Oekraïense kerk. Pater Oleh vroeg dat ik in de viering mee zou voorgaan en de homilie zou houden. De viering verliep in het Oekraïens en beetje Nederlands en volgt de Byzantijnse ritus van de ‘ goddelijke Liturgie van de H. Johannes Chrysostomus’. Tijdens de viering was een jonge Oekraïense priester heel de tijd biecht aan het horen. Een viering anders dan wij gewoon zijn. Vaak wordt er wierrook gebruikt, zijn er veel herhalingen en zegeningen. En tegelijk een herkenbaar verloop. Ik hield er de homilie die tegelijk werd vertaald in het Oekraïens. Het was eveneens missiezondag en dat maakte voor mij die viering bijzonder: katholiek, universeel en meertalig.

Johan Dobbelaere

Bezoek van Pater Oleh aan onze pastorale ploeg in maart

Een zee van mensen

Het is weer de tijd van het jaar. Overal zie je opnieuw chrysanten opduiken en de pompoenen liggen terug voor de voordeur. Ik moet wel toegeven dat je het in Brussel minder vaak ziet, maar als je langs Vlaamse wegen rijdt, dan kan je er niet naast kijken. In oorsprong heeft dit alles te maken met het herdenken van onze doden. Vroeger brandde men lichten gemaakt uit veldgewassen om de overleden zielen terug naar huis te leiden. Het is een manier om al diegenen die we missen nooit te vergeten. Deze mooie traditie om onze overledenen te herdenken, willen we graag in onze Paulusgemeenschappen opnieuw een belangrijke plaats geven. Daarom organiseren we op zaterdag 2 november om 16.30 u. een dodenherdenking in de Finisterrae kerk in de Nieuwstraat onder de titel ‘Een zee van mensen. Omdat geen leven vergeefs of vergeten mag zijn.’ Tijdens deze gebedswake willen we al onze dierbare overledenen gedenken, onze vrienden, familieleden, de mensen waarvan we afscheid hebben moeten nemen, heel recentelijk, of misschien langer geleden, maar waar het gemis nog steeds uiterst tastbaar is. Maar ook allen die naamloos moeten sterven, in de grootste eenzaamheid, mensen die zonder dak boven hun hoofd op de straten van onze stad overlijden, alle slachtoffers van oorlog en geweld, allen die gedood werden om welke reden dan ook, … Al die mensen willen we gedenken, want hun naam staat geschreven in Gods handpalm. Niemand mag vergeefs of vergeten zijn. Kom jij ook om samen met ons al die namen te noemen en te gedenken? Om reeds wat in de sfeer te komen dit lied, dat tijdens de wake gezongen zal worden.

Pastor Gino

Brood

De Triënnale Kortrijk was zo rijk aan ervaringen dat ik er graag nog even over schrijf. Deze keer over een, voor mij onbekende, Belgische kunstenaar en architect René Heyvaert. Na een korte loopbaan als architect werd hij kunstenaar. Zijn leven en werk lagen erg dicht bij elkaar. Heyvaert gebruikte alledaagse voorwerpen en materialen en wist als geen ander poëzie in zijn werken te blazen. Hij had de uitzonderlijke gave om door een simpel gebaar iets te maken van gewone, eenvoudige objecten uit zijn omgeving. Via kleine, precieze gebaren bracht Heyvaert een soort ode aan de dingen. Op de Broelkaai waren zo’n 50 werken van hem te zien. Dit werk trof me in het bijzonder: een kruis gevormd door broodjes.
Netjes horizontaal en verticaal in kruisvorm gerangschikt. Een broodje, een dagelijks iets en toch ook weer niet. Ik associeer het eerder met een zondagsontbijt of een koffietafel na een uitvaart. Je eet het zelden op een doordeweekse dag. Hij maakte er een kruis mee, teken van ons christenzijn, teken van Jezus’ sterven. Tegelijk krijgt brood door de woorden die Jezus erbij uitsprak op het Laatste Avondmaal, nog een sterkere en nieuwe betekenis. We breken brood in de zondagseucharistie en herhalen de woorden die Hij sprak. Op een koffietafel na een uitvaart doen we evenzo, we delen de eenvoudige maaltijd met broodjes en delen woorden en ervaringen rond de overledene. Een belangrijk moment voor al wie daar aan tafel genodigd is. In de zondagsviering is het net evenzo, meer nog, daar is iedereen uitgenodigd...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Aging graciously

Bij mijn wandeling in Hallerbos laatst kwam ik een groep dennen tegen die al een zekere leeftijd hebben. Groot en statig. De stam was met mos bekleed en vol kleine putjes. Maar het was mooi om te zien! Ouderdom heeft zijn schone kanten, zo dacht ik, maar we moeten wel “aging graciously” (mooi oud worden). Ook als kerk moeten we mooi oud worden. Zelfs als de tijd niet met ons is, God is altijd met ons. Maar hoe doe je dat, mooi oud worden, geen grompot worden die alleen ziet “hoe goed het vroeger was” en wild vast houden aan “hoe het altijd werd gedaan”?
De middelen om mooi oud te worden zijn van oudsher getoetst en goedgekeurd: lief blijven, openstaan voor nieuwe gedachten, kansen geven aan de jongeren, vergeven van fouten, gebed en meditatie, devotie, samen vieren… Zovele middelen die we ter harte moeten nemen om elke dag met nieuwe zin het leven in te stappen en uit te kijken naar wat God vandaag voor ons zoal heeft klaargemaakt, niet als lekker eten maar als kansen om mensen lief te hebben.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Sleutels

Een mens kan wel wat sleutels verzamelen in de loop van de tijd! Sleutels van je huis, van de auto, een fietsslot, van kerk(en), van de pastorie, … . Veel kans dat je bij het ruimen of leegmaken van een huis of lokaal een pak sleutels vindt waar niemand nog van weet waarvoor die zouden gediend hebben. Nu vind ik zelf die grote, oude sleutels fascinerend; zij dragen vaak een hele geschiedenis met zich mee. En soms is dat geen fraaie geschiedenis: ketenen hebben ook een slot.
Maar hoe kom ik er nu toe iets te schrijven over sleutels? Zolang ze op hun vaste plaats hangen of liggen, is er geen vuiltje aan de lucht. Het probleem begint pas wanneer dat niet meer het geval is, zoals onlangs het geval was. Er was veel wind en ik zag dat het deksel van de vuilnisbak als was weggewaaid, dus ging ik langs de garage naar buiten om die binnen te halen. Voor alle zekerheid nam ik mijn huissleutels mee want ik was die week de enige in huis. Ik had een oude jas van mijn broer aangetrokken. Wat later stond ik klaar om te vertrekken naar een vergadering maar mijn sleutels bleken spoorloos. Overal heb ik gezocht, meerdere keren op dezelfde plaats, zonder resultaat. Er zat dus niets anders op dan een slotenmaker te bellen. We hebben dus een nieuw slot in de voordeur. En nieuwe sleutels.
Het verhaal heeft nog een staartje want later vond ik mijn sleutelbos toch terug, ‘verstopt’ in de fleecevoering van die oude jas.
Zolang we de sleutel van ons hart maar terugvinden!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Staying in time

Tot 6 oktober 2024 liep de Triënnale in Kortrijk onder het thema ‘After Paradise’ (Na het paradijs). Een parcours doorheen de stad met een paar indrukwekkende werken van eigentijdse kunstenaars. Eén daarvan is dit kunstwerk met zout van Motoi Yamamoto, geboren in Japan in 1966. Het draagt de titel van ‘Staying in time’ (Bij de tijd blijven) Het bevindt zich in de kapel van de Ongeschoeide Karmelietessen. Het bijhorende paneel vermeldt: ‘In 1995 werd hij getroffen door het tragisch verlies van zijn jongere zuster, die overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Deze gebeurtenis zette hem aan om niet langer te schilderen en om zich volledig over te geven aan monumentale installatoire werken met zout als medium. Hij gebruikt zout als metafoor voor de kwetsbaarheid van het leven, maar ook als middel om herinneringen te bewaren. Zijn zoutlabyrinten zijn poëtische getuigenissen van de cyclus van leven en dood. In Japan wordt zout sinds de oudheid in verband gebracht met Shinto-rituelen van zuivering, bescherming en overgang naar het hiernamaals.’ Voor de kunstenaar heeft het zout iets vluchtigs en kwetsbaars. Het werk is vergankelijk en het werd op het slotdag samen met het publiek vernietigd en het zout zal terug aan de zee gegeven worden. Vluchtig en toch heeft het zout een andere eigenschap: het bewaart etenswaren en behoedt ze voor bederf. We kennen de tijd nog amper dat voedingswaren ‘ingepekeld’ werden en wie lustte er geen pekelharing? Jezus gebruikte het ook tot zijn toehoorders bij de bergrede: ‘Jullie zijn het zout van de aarde. Maar als het zout geen kracht meer heeft, waarmee moet je het dan zouten? Het dient alleen nog maar om weggegooid te worden en door de mensen vertrapt.’ Een aansporing om als christen steeds smaak te geven aan onze wereld. Deze kunstenaar deed het op zijn manier, anders maar zeker even smaakvol en betekenisvol.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

De Intercity

Ook ik ontkom niet van één van de belangrijkste taken van de Pauluspastores: het schrijven van een column. Mijn eerste column ooit… Hoe pak je zoiets aan? Afgelopen dagen heb ik daar goed over kunnen nadenken in Amsterdam. Ik ga namelijk met enige regelmaat naar mijn geboorteplek Amsterdam. Vrijwel altijd met de trein. Waarom? Natuurlijk om familie en vrienden in levenden lijve te zien en te ontmoeten. Maar daarnaast merk ik op dat ik in Amsterdam ook overladen word met het gevoel dat “het” goed is. Ik blijf dan vaak wel over met de vraag wat “het” nu precies inhoudt. Om maar een poging te wagen: wellicht een ongrijpbaar aangenaam gevoel dat je in je leven je op een weg bevindt dat dankbaarheid afdwingt? Die “dankbare” weg is voor mij afgeslagen in Brussel. Ironisch genoeg overkwam dat instemmend gevoel mij in een andere stad dan Brussel. De andere stad Amsterdam vertelde mij dat de afgeslagen weg in Brussel goed is. Beide steden hebben hun plek in mijn hart en vormen klaarblijkelijk ook nog een mooie wisselwerking. Ik voel mij verbonden met de beide steden. Ze geven mij beiden op geheel hun eigen wijze vreugde en inzicht. En als het ware voel ik mij de “intercity” tussen de twee.

Pastor Tijmen

© NS International
(https://www.nsinternational.com/nl/treinen/intercity-brussel) 

Minimaan

De herfst heeft zich nu definitief ingezet. Frederic Eelbode schreef afgelopen maandag in De Standaard nog een lofzang op de maand oktober, maar het valt niet te ontkennen dat heel wat mensen opzien tegen deze tijd van het jaar. Het wordt alsmaar vroeger donker, het wordt kouder, het regent meer, … Probleem is dat er elke dag minder licht is, en dat werkt soms op het gemoed. Anderzijds mogen we deze herfst niet echt klagen, want we worden deze periode getrakteerd op een minimaan. Tot 25 november draait er immers een tweede piepkleine tweede maan om de aarde mee. Net zoals de grote maan zal ook deze minimaan het licht van de zon weerkaatsten op de aarde. Een beetje meer licht dus dan anders. Jammer genoeg is deze minimaan heel minuscuul en niet echt krachtig. Ze is bovendien niet met het blote oog te zien, enkel met een professionele telescoop. Als deze minimaan onze herfstblues zal verjagen is dus nog maar de vraag. Maar misschien kan elk van ons wel een beetje een minimaan zijn voor de mensen die op ons pad komen en kunnen we zo zelf een beetje licht brengen in elkaars duisternis. En heel spectaculair hoeft dat niet te zijn: een vriendelijk woord, een hartelijke lach, een helpende hand, een troostend gebaar, een blijk van waardering, … Niets groots dus, gewoon een beetje ‘minimaan’ zijn. Om ons hierbij te inspireren een lied over de maan, meer bepaald over de ‘harvest moon’, de volle maan van september. Het lied gaat over twee geliefden die tegen elkaar aan kruipen wanneer de kinderen in slaap gevallen zijn onder het licht van de maan. Het lied is geschreven door Neil Young, maar ik hou liever van de jazzy versie van Cassandra Wilson. Een versie die beter bij de herfst past, om te beluisteren op een druilerige oktoberavond. Want ja, op die manier kan herfst ook gezellig zijn: nagenietend van de vele minimaantjes die je die dag hebt mogen zien en zelf hebt mogen zijn.

Pastor Gino.

Hooien

Een week terug maakte ik samen met kozijns en nichten een wandeling langs verschillende moderne kunstwerken in het park van het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde of het kasteel van Bornem. Het park en het domein zijn vele hectaren groot en het geheel ligt aan de Oude Scheldearm wat het tot een unieke locatie maakt. Naast de tijdelijke kunstwerken is er ook een grote gerestaureerde eendenkooi waarmee vroeger talrijke eenden werden gevangen. Het was één van de laatste, mooie dagen in september en aangenaam vertoeven midden de natuur. De boeren waren nog hooi aan het keren en zelfs al aan het verzamelen in balen vooraleer de aangekondigde regen zou vallen. De ‘laatste snee’ vóór de winter. De herfst hing al in de lucht en weldra zouden de activiteiten op het veld eindigen, na het oogsten van maïs en bieten. Ons klimaat kent hier vier seizoenen en dat brengt mee dat men steeds vooruit moest denken om de langere periode van herfst en winter door te komen. Men moest leven van wat het land had opgebracht. Een slechte oogst bracht wel eens honger of armoede met zich mee. Een manier van leven die al jaren hier in onze genen geslopen is. Men leerde vooruit en aan de toekomst te denken Men at wat de natuur hier had voortgebracht. Hoe anders is het nu geworden: zowat op elke moment van het jaar kan je groenten en fruit kopen die van elders in de wereld komen. Aardbeien, druiven, appels, boontjes, noem maar op, de grootwarenhuizen bieden ze het hele jaar door aan. ‘Er zijn geen seizoenen meer, meneer!’. Het lijkt of we de voeling met de natuur en de schepping aan het verliezen zijn. We kunnen immers zo vele dingen naar onze hand zetten.
Maar de Schepper naar onze hand zetten…, neen dat zal nooit lukken.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Volksdevotie

Een paar dagen geleden heb ik een uitvaart gedaan in een kerk in Kraainem. De kerk was juist gerestaureerd om alles terug in de originele staat te brengen. Maar dan zag ik daar in de ingang een mooi beeld van het Heilig Hart van Jezus, met eronder nog een, en dan vele beeldjes van engeltjes. Geen oude vergane glorie, maar nieuwe zaken die tonen dat de verering verder gaat.
Op de samenkomst in Brugge voor Space for Grace waar ook de Paulusgemeenschappen nu een project hebben ingediend, werd door een van de deelnemers gezegd dat ze zich realiseerden dat het al meer dan vijftig jaar was dat in hun kerk nog iets nieuws was gezet. Dat was het tegengestelde voorbeeld. Een geloof dat doods is.
Volksdevotie moet een plaats hebben in de kerk. Anders staat de kerk te ver af van het volk. Mensen willen uiting geven aan hun problematiek en dat verbinden met hun geloof. Het komt soms kinderlijk over, maar het toont veel liefde voor de naaste en voor God.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Autoloze zondag

Zondag 22 september was het stiller dan gewoonlijk: autoloze zondag in Brussel. Gelukkig waren de weergoden hun best om het droog te houden, zeker het grootste deel van de dag. Dus werd het een rustige wandeling naar de Sint Jozefkerk in Evere.
In het evangelie hoorden we hoe Jezus een kind als voorbeeld stelt voor zijn leerlingen. Pastor Gino ging daar in zijn homilie verder op in, na een inleiding die onder andere ‘hotels voor alleen volwassenen’ ter sprake bracht. Onze aandacht had hij. Een kind is ‘afhankelijk’ van andere mensen en neemt dat ook aan. Een kind is ook ‘ontvankelijk’: alles is nieuw, moet nog geleerd en ervaren worden. Die houding van ‘afhankelijkheid’ en ‘ontvankelijkheid’ tegenover mensen en tegenover God, daartoe worden we uitgenodigd. Het kind in ons moeten we niet vergeten of wegmoffelen.
Bij het gesprek na de viering, zei iemand: ‘Ik hoop dat we een stuk op de autosnelweg kunnen rijden.’ En bij het terug naar huis wandelen, reden ze met zwaaiend voorbij. 

In de latere namiddag was ik van plan om te voet naar het postkantoor, in de Sint Lambertusstraat bij het Shoppingcenter, te stappen om een brief te posten. (Het hoeft niet allemaal via mail.) Fietsers, steppers: ze kwamen van alle kanten. Als voetganger moest je stevig in je schoenen staan. Want blijkbaar gaan voor velen verkeersregels volgen en autoloze zondag niet samen. In de sint Lambertusstraat heb ik staan kijken naar een kleine jongen, een jaar op vier oud, op zijn step in het midden van de straat. Moeder en grote broer konden wel zeggen dat hij rechts moest blijven rijden maar dat duurde een minuut of zo en dan reed hij weer terug in het midden.
Je hoorde en zag hoeveel plezier hij daaraan beleefde. Ontvankelijkheid! Misschien moeten we meer autoloze zondagen hebben per jaar.

Pastor Chris

© Pixabay

Zorg

Het avondzonnetje lokte me naar buiten om nog even te ontspannen en een ritje met de fiets te maken. Mijn favoriete vertrekroute gaat langs de velden aan de achterkant van de grote universitaire kliniek Erasme. Onmiddellijk de natuur in en weg van het lawaai van auto’s. De weg ligt wat hoger en je hebt een mooi uitzicht, enerzijds op de velden en anderzijds op de vele gebouwen van Erasme en al wat er bij hoort. En dat is sterk gegroeid met de medische opleidingen die overkwamen en het Bordetziekenhuis dat hier een nieuwe locatie kreeg. Je rijdt voorbij één van de laatste boerkozen van Anderlecht waar je ook nog als particulier groenten en fruit kan gaan kopen. Zo’n korte keten is in trek vandaag. Vaak houd ik even halt om van het uitzicht of de ondergaande zon te genieten. Deze keer was het niet anders. Op de voorgrond de groenten en aan de horizon de kliniek. Twee totaal verschillende werelden maar telkens met mensen die voor anderen zorgen. De tuinbouwer die zorgt dat er voedsel op tafel komt en de dokters en verpleegkundigen die waken over onze gezondheid. Het één staat niet los van het ander: een gezonde voeding draagt immers bij tot een gezond lichaam. Beide werelden en beroepen zijn broodnodig om te leven, mensen die voor ons zorgen, elk op hun eigen manier, voor sommigen is het zelfs een roeping. We kunnen niet zonder de zorg van de anderen. Een reden om ze af en toe in de bloemetjes te zetten…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

10 goede redenen om in de kerk te zijn

De vakantie is opnieuw voorbij. Ook voor mij. Enkele deugddoende weken in de Italiaanse bergen geven echter opnieuw energie om een nieuw werkjaar te beginnen. Op mijn terugreis uit Italië stopte ik voor een nachtje in Ulm. Zoals je wellicht weet heeft deze Duitse stad de hoogste kerktoren ter wereld, de Munster van Ulm, een protestantse kerk in gotische stijl. Een bezoekje mocht natuurlijk niet ontbreken aan deze indrukwekkende kerk. Wat mij opviel bij het binnenkomen was een banner waarop 10 goede redenen vermeld stonden om in de kerk te zijn (zie foto). Ik wil je ze hier bij de start van het nieuwe werkjaar aanbieden in vertaling. Om een gans jaar in het hart te bewaren.

1. Hoop in plaats van angst voor de toekomst.
In de kerk wordt over Gods liefde verteld.

2. Bezinning in plaats van hectiek.

Kerken zijn ruimten zonder doel. Het zijn plaatsen van rust en hoop.

3. Steun in plaats van uitzichtloosheid.
Kerkelijke zon- en feestdagen zijn haltes in het leven.

4. Helderheid in plaats van onverschilligheid.
Jezus' moed om de waarheid te spreken en zijn liefde voor de naaste brengen de kerk in beweging.

5. Bijtanken in plaats van afbetalen.
In de kerk krijg je Gods zegen.

6. Waardering in plaats van oordeel.
De christelijke boodschap benadrukt de waardigheid en uniciteit van iedere mens.

7. Solidariteit in plaats van egoïsme.
Mensen in de kerk voelen zich verbonden met de zwakken en de minsten.

8. Samenhorigheid in plaats van eenzaamheid.
In de kerk vind je een gemeenschap van heel verschillende mensen.

9. Vergeving in plaats van onderdrukking.
Jezus moedigt ons aan om onze fouten toe te geven en elkaar te vergeven.

10. Culturele openheid in plaats van eenzijdigheid.
Geloof komt in de kerk in veel verschillende vormen tot uiting.

Pastor Gino.

© Gino Mattheeuws

Een dag vol hoop

‘Pelgrims van hoop’: zo luidt het thema voor het Heilig Jaar 2025.
Vandaag trokken Marie-Thérèse, Roger en ik een beetje als pelgrims naar de abdij van Grimbergen. Binnenstappen in de rust van een abdij versterkt dat gevoel.
Aanleiding tot die ‘pelgrimstocht’ was een telefoontje van Bernard Lenaerts van het Catechesehuis. In voorbereiding op het Jubeljaar hadden zij een oproep gedaan om te schrijven over ‘hoop’. Zijn vraag was of we de 76 bijdragen mee wilden lezen en beoordelen. Enkele jaren geleden hadden we ook aan een dergelijke initiatief (rond een ander thema) deelgenomen.
Met ons ‘huiswerk’ in de hand kwamen samen met de medewerk(st)ers van het Catechesehuis. We zaten in de of een bibliotheek, waar de geur van oude boeken hing: zalig als je houdt van lezen.
De verscheidenheid aan ingezonden teksten had het wel boeiend gemaakt: poëzie, gebeurtenissen uit het dagelijks leven en eerder filosofisch-theologische teksten. Even verscheiden waren de beoordelingen, punten tussen 0 en 10. Uiteindelijk werden 38 teksten weerhouden. Ze zullen uitgegeven worden in een brochure (of boekje) en zijn bedoeld voor een zo ruim mogelijk lezerspubliek.
Ik kijk er alvast naar uit, ook al heb ik de teksten al gelezen.
Laten we maar ‘pelgrims van hoop’ zijn!

Pastor Chris

© Pixabay

Reünie

Afgelopen junimaand was het 50 jaar geleden dat ik de humaniora beëindigde in het Sint-Victorinstituut in Alsemberg. Iemand van onze klas nam het initiatief om een aantal uit dat laatste jaar weer bijeen te brengen, samen met de echtgenotes. De meesten trokken toen naar de VUB in Brussel en met slechts een paar gingen we naar Leuven. Zo gingen onze wegen al snel uiteen en sommigen onder hen zag ik in al die jaren nauwelijks terug. Tot vorige vrijdag. Start was de afspraak tegenover de school om de foto van onze afzwaai van toen over te doen. Daarna volgde een geleid bezoek doorheen heel de lagere school en de humaniora. Over speelplaatsen, langs turnzalen, kapel, klaslokalen en refters. Oude en nieuwe lokalen ontrolden zich voor onze ogen, waarbij sommige delen zelfs geklasseerd zijn en intact moeten blijven. Het liet de vele herinneringen opborrelen en de namen en bijnamen van broeders en leraren weerklonken opnieuw. Onze vroegere leraar latijn kwam ons vervoegen en wat later in het Cultcafé zelfs onze leraar Nederlands als grote verrassing. Hij was nog altijd even snedig en scherp van taal. De dag werd afgesloten in een bekend restaurant beneden aan de kerk. Ik geniet nog steeds na van deze dag. Ondanks de vele jaren tussen dat afstuderen en nu was deze reünie was heel deugddoend. Na vijftig jaar besef je beter wat je daar in al die jaren hebt meegekregen en hoe sommige leerkrachten je gevormd hebben voor de rest van je leven. Anderzijds zie je hoe het verhaal verder wordt geschreven toen we langs de funderingen van een nieuwe turnzaal gingen en over de speelplaats van de lagere school liepen waar nog kinderen aan het spelen waren. Zij staan nog aan het begin, wij ongeveer op pensioen. Maar het kind in ons is nog springlevend…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een teken

Deze vakantie ben ik een paar dagen op mijn eentje wat gaan wandelen in de Ardennen. En om mijn weg niet te verliezen heb ik dankbaar gebruik gebruikt van de rood-witte wegaanwijzingen van GR (Grand Randonnée). Je vindt ze in geheel Europa en doorkruisen de mooiste natuurgebieden van het land. Ik heb die langs de Lesse genomen, de GR 17.
Het is zo dankbaar om deze tekens te kunnen volgen. Maar soms dwalen de gedachten af bij de lange wandelingen en voor je het weet loop je verloren. Geen tekens meer om te volgen! Wat te doen nu? Nog wat verder lopen of direct terugkeren naar waar je het laatste teken hebt gezien? Dat teruglopen voelt soms als een straf aan.
Tijdens de wandeling dacht ik aan de zondagsviering. Dat werkt ook een beetje als een teken in ons leven. We luisteren naar de lezingen, de preek, en genieten van het ritueel, en gesterkt gaan we verder op weg in het leven. Maar soms negeren we het teken, gaan we niet naar de viering om een of andere reden, en lopen we langzaam verloren in de drukte van het leven. Dan moeten we durven naar onszelf kijken en terugkeren naar daar waar we hebben afgehaakt. Velen gaan daarom ook te biechten gewoon om te zeggen dat ze al een tijdje niet meer naar de Kerk zijn geweest. Berouw hebben omdat we God vergeten hebben in ons leven. De Eucharistie is een teken door Jezus voor ons gesteld. Laten we dit teken niet verwaarlozen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Musiceren

Het ging al voor de 45e keer door maar voor mij was het mijn eerste deelname: de muziekstage voor traditionele volksmuziek in Gooik. Vijf dagen lang musiceren, genieten van optredens, dansen tijdens de volksbals, spontaan jammen met andere muzikanten en ook veel bijleren. Er zijn 25 ateliers die gaan van accordeon, doedelzak, hakkebord, hommel, dans, mandoline, zang, samenspel tot kinder- en jeugdateliers. Ik koos ervoor om bij te leren met de mandoline. Om helemaal in de sfeer te blijven had ik net als vele anderen mijn tentje opgeslagen op één van de kampeerterreinen in het dorp. Het is een intense week geworden vol muziek en ontmoetingen met nieuwe en bekende gezichten, mensen waarvan je niet wist dat ze dezelfde passie deelden. De deelnemers komen uit alle hoeken van Vlaanderen en zelfs uit Nederland zakt men af naar deze stage omdat hij zo uniek is. Dat vertelden ook een paar buitenlandse lesgevers uit Frankrijk en Zweden. Af en toe zijn er ook toonmomenten waarbij men aan de anderen laat horen wat men al geleerd heeft. Maar één van de sterke momenten was ook de middag toen heel wat groepen een nummer gingen spelen of zingen voor de mensen uit het woonzorgcentrum in de dorpskern. Sommigen speelden zo voor hun eigen vader of moeder. Het was voor ons deelnemers ook een gelegenheid om de meeste ateliers eens aan het werk te zien. Maar bovenal is het een dankbaar moment want muziek verbindt en anderen laten meegenieten van jouw muziek is één van de mooiste aspecten aan musiceren. De glunderende gezichten van de bejaarden spraken boekdelen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verwondering

‘Wat mij verwondert, is wat mij raakt’ (BZN 3/9/2024)

Tussen ‘verwondering’ en ‘bewondering’ zijn er maar enkele letters verschillend. Voor mij stonden deze woorden in de voorbije vakantiemaanden dicht bij mekaar.
Ik moest een aantal keren naar het Medisch Centrum en het ziekenhuis voor onderzoeken. Telkens was ik geraakt door de vriendelijkheid van de mensen die ik daar mocht ontmoeten: de vrijwilligster aan het onthaal die me wegwijs maakt, de verpleegster en dokter(es) die je geruststellen en uitleggen hoe het onderzoek zal verlopen, …
Vriendelijkheid maakt in die omstandigheden en zovele andere een wereld van verschil.
Maar ook in het samenleven van mensen, in de dagdagelijkse momenten kan een gebaar van vriendelijkheid mij raken. Ik neem vaak het openbaar vervoer en maandag was jonge vrouw gevallen in de bus. Onmiddellijk bekommerde de dame die het dichtst bij haar zat om haar. De bus stond nog stil en ook de chauffeur kwam vragen of het ging, of hij geen ziekenwagen moest bellen. Toen dat niet nodig was, kwam hij nog een energiereep brengen want de vrouw zei iets van een flauwte of zo.
Het zijn maar kleine dingen, zou je kunnen zeggen, maar ze maken vaak een wereld van verschil.

Pastor Chris

© Pixabay

Feeëriek

Rond 15 augustus was de Grote Markt van Brussel weer het decor voor het prachtig bloementapijt dat tweejaarlijks wordt aangelegd. Deze keer in Art Nouveau stijl en met dahlia’s in plaats van de gebruikelijke begonia’s. Zowat 120 vrijwilligers legden bijna één miljoen bloemen neer in een schitterend patroon. Door een tip was ik ’s avonds gaan kijken en de muzikale lichtshow op de historische gebouwen maakten er een betoverend geheel van. Een feeëriek schouwspel ontvouwde zich voor de ogen van de vele toeristen die massaal aanwezig waren. Heel de wereld leek er neergestreken te zijn en velen zullen met verwondering en verbazing gekeken hebben. Bij het einde van de lichtshow klonk er volop applaus, terecht. Het treft me telkens weer hoe muziek en licht ongeziene dingen kunnen te voorschijnen. Vaak moet het hip en flitsend zijn om mensen nog te kunnen bekoren maar de schoonheid van het bloementapijt, badend in het licht was meer dan voldoende. ‘De schoonheid kan de wereld redden’ schreef Dostojevski. Niet alleen wat esthetische mooi is maar ook het schone, wat veel groter is en meer omvat dan wat we vanbuiten zien. Daarom bedoelt men eerder ‘het schone kan de wereld redden’, het schone, het edele in de mens. Of mag je ook zeggen, het goddelijke dat in ons gelegd werd? En dat is groter en krachtiger dan al het donkere in onze wereld.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Oogst

Een paar weken terug ging ik met mijn petekind naar Braine-le-Château. We zouden één van de wandelingen doen uit Wandelboek Waals-Brabant. Het ligt niet ver van Brussel maar is wel vrij onbekend als wandelstreek. De beschrijving gaf al aan dat er heel wat hoogtemeters te overbruggen waren. We hebben het geweten, voortdurend op en neer, heuvel op en af. Er zaten stevige kuitenbijters bij. Maar heel mooi. Wat me vooral trof waren de talrijke ‘kerkwegen’ die tussen de huizen en tuinen door, richting centrum van het dorp gaan. Oude paadjes die je recht naar het centrum brengen en drukke banen vermijden. De hele wandeling was een aangename verrassing, voortduren afwisselend tussen bewoning en velden. Op die velden was de oogst in volle gang. Augustus is immers de oogstmaand en door het minder stabiele weer is elke droge dag belangrijk om het graan droog binnen te halen. De dorsmachine was in volle actie en liet netjes de rijen van stro achter zich. Rijen die de glooiingen van het landschap volgden, net als wij wandelaars. Een landbouwer leeft op en van zijn land, doorheen zon, wind en regen. Even mochten we mee getuige zijn van zijn werk. De zon ontbrak om het koren goudgeel te laten oplichten maar dat lieten we niet aan ons hart komen. We ontvingen wat op ons pas kwam en dat pad leidde ons alweer verder naar een nieuwe heuvel met uitzicht op meer…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Inspirerende foto

Deze foto van een man gelijkend op Gandhi die een gebouw vasthoudt heb ik getrokken aan een school in onze buurt van Anderlecht-Molenbeek. Het is voorzeker een christelijke afbeelding om te zeggen dat God deze school beschermt en hoedt. Hetzelfde zouden we kunnen zeggen voor onze Kerk en eigen woning. God zorgt voor ons maar zijn we ons er altijd van bewust? We willen altijd meer en beter, maar kunnen we tevreden zijn met dat wat we hebben, hoe klein of hoe groot ook? De afbeelding is waarschijnlijk geïnspireerd op de de psalm en liedje "Mijn herder zijt Gij, oh mijn Heer, aan niets ontbreekt het mij, ik vrees nu geen gevaren meer want Gij staat mij altijd bij." Het zij zo, Amen.

Pastor Peter 

© Peter Bakelmans

Groene kaart

Ik was er jaren niet meer geweest maar afgelopen maandag was het moment daar om met mijn wagen, die intussen vier jaar oud is, voor het eerst naar de technische keuring te gaan. Aangezien ik een afspraak had viel de wachttijd behoorlijk mee. Veel mensen zien er tegen op omdat ze niet weten hoe hun wagen de proeven zal doorstaan. Hoewel ik er vrij gerust in was heeft het toch iets spannends zo’n keuring. Er moet maar één lamp wat verkeerd schijnen en je riskeert een rode kaart. Je bent wat overgeleverd aan de technici die om beurt je auto onder handen nemen, soms heel letterlijk. Wanneer de wielen en de ophanging danig dooreengeschud worden op de brug maakt dat wel de nodige indruk als je het voor het eerst meemaakt. Het heeft iets weg van een examen maar dan van je auto. Maar na al die jaren heeft het ook iets vertrouwd en ik laat mijn wagen steeds correct onderhouden maar je weet maar nooit dat één of ander onderdeel het net nu laat afweten. Zo gaat het wel eens meer met apparaten: net als je het nodig hebt is er iets stuk. Aan de ene kant is er het vertrouwen dat je wagen goedgekeurd wordt, anderzijds moet je er ook voor zorgen dat hij in goede staat is. Net zoals bij vele andere domeinen in het leven is een goede balans tussen vertrouwen en weten waar je staat belangrijk. In ons geloof lijkt me het eerste veel belangrijker: vertrouwen dat Hij er is en ons nooit laat vallen. Mijn geloof in mijn wagen werd ook niet teleurgesteld: na een uurtje mocht ik wegrijden met een groen document…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Oecumene

Vorige zondag was ik met de Japanse katholieke gemeenschap van Brussel op bezoek in het klooster van Chevetogne. De eerste reden is omdat er een Japanse monnik al meer dan veertig jaar woont. Je kan hem, Benoit Ryuseke Ashida, op de foto zien tijdens zijn rondleiding in de kerk. We hebben de viering bijgewoond, erna samen het evangelie gelezen en besproken, en erna gegeten. Het was een mooie uitstap van deze kleine kerkgemeenschap.
Maar de andere reden van het bezoek is ook om te zien hoe in eenzelfde klooster twee soorten van liturgie worden gevierd, de Westerse en de Oosterse. Het is een initiatief van voor het Tweede Vaticaans Concilie als teken van “oecumene” (eenheid) tussen Katholieken en Orthodoxen. En omdat velen van de Japanse gelovigen hier in Brussel een muzikale achtergrond hebben was het natuurlijk voor hen een vreugde om kennis te maken met de mooie Oosterse Orthodoxe gezangen. Voor mij als priester was het fijn om de gelovigen ook eens buiten de gewone vieringen te leren kennen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Radar

Onlangs nodigde een vriend me uit om in zijn dorp Bertem te gaan wandelen. Een mooie tocht van zo’n twee uur leidde ons door bos, langs weiden en velden met af en toe een prachtig uitzicht. Op één van die hoogtes staan de radars van Skeyes dat alle luchtverkeer boven ons land controleert. Ze detecteren de vliegtuigen die ons land in- en uitgaan, hun locatie en hun identiteit. De radars zorgen ervoor dat vliegtuigen veilig kunnen opstijgen en landen in Zaventem. Ze kunnen alle luchtverkeer in een straal van 260 kilometer en tot op een hoogte van 10 kilometer opsporen. Ze zijn enorm en je voelt je maar klein in de schaduw van deze torens. Maar vooral hun eigenschap om op grote afstanden vliegtuigen te detecteren is indrukwekkend. Onze menselijke zintuigen zijn er niets tegen. En toch, wat onze zintuigen capteren is meer dan wat observaties. Onze geest krijgt ze binnen en kan beslissen wat me ermee zullen doen. We verwerken dagelijks vele indrukken en soms raakt onze geest zelfs vermoeid maar die eigenschap om er iets mee te doen onderscheidt ons van een machine, van een robot. De vakantie is een uitgelezen tijd om ons lichaam en onze geest wat ruimte en rust te geven. Ook een kans om met onze radar de signalen die God uitzendt op te vangen. Net als er veel ‘ruis’ wegvalt wordt Zijn stem beter hoorbaar…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Werfradio

De komende dagen en weken vinden in Hasselt de Virga Jessefeesten plaats. Als je naar aanleiding daarvan in Hasselt bent, dan is dat tevens een goede gelegenheid om de tentoonstelling ‘Een sprong in het onbekende’ in het Hasseltse Z33 te bezoeken. Ze loopt nog tot en met 25 augustus. Deze tentoonstelling verkent de relatie tussen hedendaagse kunst en geloof. Er zijn onder andere werken te zien van Berlinde De Bruyckere (die trouwens momenteel een schitterende solotentoonstelling heeft in de Benedictijnerabdij San Giorgio Maggiore in Venetië), Francis Alÿs, Peter Buggenhout, Edith Dekyndt, … Een werk dat mij heel sterk aansprak in de tentoonstelling was dat van de Belgische kunstenaar Kris Martin (zie foto). Het kunstwerk is een met verf bespatte werfradio waaruit zachtjes het Miserere van Gregorio Allegri klinkt (dat je hier kan beluisteren). Voor mij was het een voorbeeld van hoe het banale en alledaagse plots een religieuze ondertoon kan krijgen. Plots wordt die werfradio iets sacraals, iets heiligs, iets dat een poort opent naar het hogere en het diepere. Het is een hele kunst om ook in het dagelijks leven de goddelijke klank in het alledaagse en op het eerste zicht banale te horen. Deze zomertijd, waar we hopelijk wat minder van hot naar her lopen en dus met meer aandacht door het leven kunnen gaan, is misschien wel de ideale tijd om onze oren meer te spitsen voor deze hemelse tonen die ons elke dag opnieuw worden toegezonden.

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws