zaterdag 12 februari 2022

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Vandaag lezen we de ‘zaligsprekingen’ in de versie van de evangelist Lucas. Misschien klinken de andere zaligsprekingen, in de versie van Matteüs – die we elk jaar op Allerheiligen horen – ons bekender in de oren. Matteüs geeft acht zaligsprekingen, Lucas maar vier. Maar Lucas voegt er wel vier ‘wee-spreuken’ aan toe, waarin Jezus de rijken en de mensen die oppervlakkig leven beklaag : eigenlijk zijn zij de echte ongelukkigen.
Zo wordt hier de tegenstelling duidelijker tussen enerzijds de mensen die het in dit leven moeilijk hebben – de armen, zij die honger hebben, zij die wenen, zij die uitgestoten worden door de mensen omwille van Jezus – en anderzijds de rijken, zij die niets te kort komen, zij die oppervlakkig leven en zij die beroemd zijn. De mensen die in moeilijke omstandigheden moeten leven, worden zalig geprezen: zij zullen eens gelukkig worden. Is het niet in dit bestaan, dan is het in het leven bij God. Maar de mensen die oppervlakkig leven in gemakkelijke omstandigheden zijn te beklagen: hun leven heeft geen zin en dat zullen ze op één of andere manier ontdekken. Zij eindigen in de leegte.
Zo is dit evangelie een bemoediging voor allen die het moeilijk hebben: God staat aan hun kant en heeft het laatste woord. En het is een waarschuwing voor allen die zich opsluiten in oppervlakkige luxe: hun leven heeft geen zin. Het leven wordt maar zinvol en krijgt pas toekomst als we leven voor elkaar.

Pastor Benno

"Zalig gij die nu weent, want gij zult lachen."
© Wilfredor via wikimedia commons