Beautiful people

Ik las onlangs dat de verkoop van boeken opnieuw in de lift zit. Door de coronapandemie zijn blijkbaar heel wat mensen opnieuw aan het lezen geslagen, wat natuurlijk een goede zaak is. Hoe heerlijk is het om jezelf te verliezen in een goed boek. Zelf heb ik bijvoorbeeld tijdens de afgelopen eindejaarsperiode heel erg genoten van de nieuwste roman ‘Kruispunt’ van Jonathan Franzen. Het vertelt het verhaal van de familie Hildebrandt, waarbij verschillende leden van hetzelfde gezin op een kruispunt in hun leven staan, zonder dat de anderen daar soms van afweten. Het doet je de vraag stellen hoeveel we eigenlijk weten van elkaar, zelfs van de mensen met wie we heel nauw verbonden zijn. Vaak leven we zomaar naast elkaar, elk met onze eigen vreugdes, maar ook met onze eigen zorgen en besognes. Hoeveel mooier en rijker zou het niet zijn als we elkaar wat meer zouden dragen? Als onze levens wat meer verweven zouden zijn met elkaar? De coronacrisis met de beperking van onze contacten helpt daar natuurlijk niet echt bij. Ik merk bij heel wat mensen opnieuw een grotere vereenzaming. Vaak overvalt mij dezelfde gedachte ook als ik in de stad loop en zoveel mensen voorbij zie stappen. Zovele mensen allemaal met hun eigen verhalen. Wat gaat er in hen om? Wat drijft hen? Wat bezielt hen? Wat bezwaart hen? Het doet me wat denken aan het lied ‘Beautiful people’ van Melanie uit 1969. Soms denken we dat we helemaal alleen staan, maar eigenlijk delen we dezelfde dromen, dezelfde zorgen, dezelfde bekommernissen. Laten we dus niet bang zijn van elkaar, maar onze levens met elkaar verbinden.

pastor Gino