Het doet me denken aan mijn fietsgeschiedenis. Ik was vele jaren geleden als student in Leuven een enthousiaste fietser. Maar Brussel was anders. "Fietsen in de grote stad? Ben je gek???" In mijn verbeelding zag ik in alle staten tramsporen liggen en zag ik mezelf geen meter vooruit komen zonder drie keer te vallen. Dus heb ik gedurende 19 jaar al mijn verplaatsingen in de stad gemaakt per auto (of te voet).
Het was - of all persons - mijn garagist, die mij terug op de fiets kreeg: in het kader van een "groen label" bood hij zijn klanten gratis een leen fiets, in plaats van een vervangauto. Ik hoor Jezus nog zeggen: "Vooruit Petrus, stap dan op het water!" ... en ik ging!
En zie: ik ontdekte dat er in Brussel toch niet in alle straten tramsporen liggen. In tegendeel: ik kreeg oog voor fietspaden en tot mijn verrassing ging dat fietsen goed. Ik beleefde er veel voldoening aan. Ik kon de blauwe plekken die eerste dagen beperkten tot... nul en alles liep vlot! Zo fiets ik ondertussen al ruim tien jaar...
Bij Petrus duurde zijn tocht op het water schijnbaar niet zo lang. Hij zag de hevigheid van de wind en begon - angstig - te zinken. Misschien was het dàt wat mij vorige week overkwam: ik had juist een flinke vaart (goed bergaf helpt fameus!) en ik denk niet dat ik in de mot had dat er een hevige wind was - terwijl ik erover nadenk: er was eigenlijk geen wind - maar ik zonk toch. Er klonk een luide knal (hetgeen achteraf een klapband bleek te zijn) en een fractie later zag ik de stad in een ander perspectief, van onderuit. (Gelukkig droeg ik een helm van het merk "I love my brain", waardoor mijn coiffure niet te veel afzag.)
Volgens het verhaal riep Petrus vervolgens om hulp: "Red mij!" Het was bij mij eenvoudiger: het woord van mijn grootmoeder kwam mij voor de geest: "als ge valt, moet ge opstaan". Dat deed ik en op de stoep hield iemand halt - een vleugelloze engel per fiets - die bezorgd vroeg hoe het was en deelde in het schrikken om mijn val. Zo stak Jezus zijn arm uit en hielp Petrus terug in de boot.
Ik heb mijn tocht te voet verder gezet (een klapband laat weinig keuze), met een wat bebloede kin (mondmaskers hebben ook voordelen!) en enkele uren later was alles hersteld en reed ik weer. Heb ik echt 19 jaar van mijn leven niet gefietst uit vrees om te vallen?
Ik denk terug aan Petrus. Hij had blijkbaar niet zo'n gevatte grootmoeder als ik. Gelukkig dat Jezus zijn hand greep....!
Tony, pastoor
