Hervonden blijdschap

Ik zocht mijn voorbereiding van de palmzondagviering van vorig jaar, maar ik vond ze niet... Vorig jaar is er immers geen viering geweest. En het jaar ervoor ook niet. Mijn voorbereiding van 2019 was de laatste die ik heb gemaakt. Wat gaat de tijd snel en ik moet bekennen dat ik er eigenlijk nog amper bij stilsta: twee jaar lang was ons leven op slot. Twee jaar lang was het ons verboden om voor de grote liturgie samen te komen. Ook ik denk veel liever aan leukere dingen en zou er graag vanuit willen gaan dat 'die boze droom' eigenlijk niet echt was. Maar misschien moet ik er juist wél aan denken om te beseffen hoe fijn het is om Palmzondag te vieren. Nee, dat alles is toch niet evident; ja, er is wel degelijk reden om dankbaar te zijn...
(Het is duidelijk niet alleen voor mij zo. Er gingen, net voor de paasvakantie, voor het eerst weer schoolvieringen door in de kerk. Het was aan de leerlingen te zien dat het zo lang geleden was: er was weer wat onwennigheid en duidelijk veel minder 'lood in de schoenen'. Soms moet het ons ontnomen worden, vooraleer we er blij kunnen om zijn...)
Natuurlijk is blijheid deze dagen relatief en zullen we pas echt opnieuw kunnen 'rusten' als die verschrikkelijke oorlog voorbij zal zijn. Maar misschien is het toch het 'tegengif' dat we nodig hebben om rechtop te blijven: dat we mogen samenkomen en ons door Christus laten aanspreken. Dat we ons weer mogen laven aan het visioen van Liefde die dood overwint. Daar kan geen Poetin tegenop!

Tony, pastor

Palmzondag: Jezus komt de stad binnen op een ezelsveulen.