Op deze Goede Vrijdag staat het kruis centraal. Ook al zijn we zo vertrouwd met kruisbeelden, toch blijft het kruis iets afschrikwekkends. Hoe kan zo’n symbool, teken van zinloos geweld, voor ons christenen juist het oersymbool zijn? Is het niet contradictorisch dat wat spontaan onze afkeer oproept juist datgene is geworden waarop wij roemen? Of, om het met de woorden van Paulus te zeggen,hoe is het mogelijk dat het kruis, dat voor ongelovigen een dwaasheid is, voor gelovigen juist de wijsheid van God is geworden (1 Korintiërs 1, 23-24)? En dan de naam van deze dag: Goede Vrijdag. Hoe kan deze vrijdag, de dag waarop Christus de dood van een misdadiger stierf, plots een Goede vrijdag worden? Wat kan er goed zijn aan de dag waarop datgene waar zo velen hun hoop op gevestigd hadden met één pennentrek wordt vernietigd? Misschien is het omdat het kruis het ultieme teken van Gods liefde is. In het kruis ontmoeten wij een zichzelf wegschenkende liefde. Het kruis is het toppunt van liefde. Groter dan dit kan liefde niet zijn. Het kruis, Jezus die zichzelf wegschenkt, het teken van Gods eindeloze goedheid. Maar de kracht en de goedheid van het kruis gaat nog verder. In het kruis ervaren we dat God dichter gekomen is dan ooit. Hij is mens geworden in Jezus, en Hij heeft dat gedaan tot in de uiterste consequenties, tot in het meest zinloze lijden. Hij is het echte mens-zijn niet uit de weg gegaan. In het kruis zien wij hoezeer God ons mensen nabij is gekomen. Geen God heeft ooit zoiets gedaan. En dit biedt troost. Want er is geen lijden zo groot, of God is er reeds geweest. Geen enkel lijden kan ons scheiden van God. Zelfs in het ergste lijden is Hij ons nabij. Ook in het lijden dat wij vandaag meemaken in ons eigen leven en in de wereld die ons omringt. Daarom mogen we zeggen dat deze dag, hoe vreselijk ze ook moge lijken, toch nog goed is; en dat het kruis, hoezeer het ons ook van slag brengt, toch nog onze redding is. Laten we vandaag op deze Goede Vrijdag dus opkijken naar het kruis, vol dankbaarheid, want datgene wat voor de wereld als dwaasheid wordt gezien is voor ons Gods kracht en Gods wijsheid. Het is het teken van Gods eindeloze liefde. Dit wordt ook prachtig bezongen in ‘God So Loved The World’ uit de passie ‘The Crucifixion’ van John Stainer (1840-1901), hier gezongen door King’s College Choir Cambridge en The King’s Singers.
Pastor Gino
God so loved the world, that He gave His only begotten Son, that whoso believeth in Him should not perish, but have everlasting life. For God sent not His Son into the world to condemn the world; but that the world through Him might be saved.
Want God had de wereld zo lief dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om een oordeel over haar te vellen, maar om de wereld door Hem te redden.
