Volgende zondag is het beloken Pasen. Dan worden "de luiken" van de paasweek gesloten. Dat wil dus zeggen dat ze momenteel groot open staan en we er beter nu goed naar kijken, vooraleer het straks voorbij is. Het eigene van het Paasoctaaf - zoals deze achtdaagse ook wordt genoemd - is dat we er eigenlijk elke dag Pasen vieren. Wie de lezingen van de liturgie bekijkt (je kunt ze na eenvoudig googelen gewoon op het internet vinden) treft dag na dag pareltjes. Zo is er elke dag een stukje Evangelie waarin de verrezen Christus aan de leerlingen verschijnt. Die perikopen vormen bijna een apart genre. Ze houden het midden tussen verhalen en pure poëzie. Wat erin raakt is niet zelden het verdriet - gisteren stond Maria Magdalena te schreien bij het open graf, vandaag staat het wenen de sombere Emmaüs leerlingen duidelijk nader dan het jubelen. Wie dacht dat Pasen als bij donderslag al het oude verdriet zou weggenomen hebben, komt bedrogen uit. Een stuk van de Goede Vrijdag loopt gewoon door en ook bij de Verrezen Christus zelf zijn de wonden niet weg. Wanneer Christus dan aanwezig komt, wordt Hij eerst zelfs niet herkend. Hij is al troostend nabij, vooraleer het tot de betrokkenen doordringt wie Hij is. Pasen vraagt blijkbaar tijd.
Tot de leerlingen van Emmaüs verheldert Jezus vervolgens dat Hij het hele lijden moest doorstaan. Het lijkt wel of Hij zo aanvulling geeft, aan wie de lijdende Christus te gruwelijk vindt en zich liever beperkt tot de Verheerlijkte. Hij kon niet anders dan solidair zijn tot in de donkerste uithoeken van Oekraïne. Pas wanneer ze helemaal in Emmaüs aankomen, komt bij hen het inzicht: dit was was Christus. Er ontstaat een diepe vreugde - ook al zo kenmerkend voor de Paasverhalen.
Het zal voor ons ook wel zo zijn: we krijgen tijd. Ons Emmaüs ligt misschien nog een eindje verder. Let onderweg goed op al wie troostend is en doe de luiken toch maar niet te snel dicht.
Tony, pastor.
 |
Kapel Norbertijnen Hierden
© kunstschilder Franz Hazelzet (Stoutenburg-Noord) |
