Het was een mooie zonnige dag. Met z'n drieën trokken we die avond naar de afgesproken plaats. De schrik sloeg mij om het hart toen ik daar aankwam. Wij pasten duidelijk niet in het plaatje... Een cafeetje, met buiten op het terras jonge mannen en vrouwen van het alternatieve type.
Drie trapjes naar beneden en we waren binnen. De muren zwart geschilderd, geen tafels, geen stoelen, enkel een paar barkrukken. Achter de toog een man met een lange baard en lang haar. Dit is een plaats waar ik anders nooit zou binnen gaan.
Achteraan was een podium waar enkele muzikanten hun instrumenten aan het stemmen waren. Toen herkende ik de mannen die ook op de begrafenis de muziek verzorgd hebben. Oef, we zaten goed.
Eén van de tooghangers kwam vragen of we graag een stoel wilden. Hij ging er spontaan boven drie halen. Wat lief ! Ik ging wat bestellen om te drinken en zag de foto van Kristof staan met kaarsjes ervoor. Eén van de gasten stond er wenend naar te kijken, hij had oprecht verdriet. Het deed me iets.
Ik heb die avond met verschillende van die stamgasten gepraat. (Mensen die ik anders nooit spontaan zou aanspreken). Wat ben ik blij dat ik die vooroordelen aan de kant heb geschoven. Het waren stuk voor stuk mooie gesprekken, mooie herinneringen, mooie mensen. Niets gekunsteld, geen strategie, er moest niets bewezen worden, puur zichzelf. Het mooie was dat niemand alleen stond. Een arm om wie verdriet had, een schouderklopje bij wie een moeilijk moment had,... Het is een gemeenschap die elkaar draagt. Zelfs een buitenstaander als ik kreeg een plaats, tijd en aandacht. En ik geef het toe, het deed me deugd.
Ik heb daar een plek ontdekt waar nog echt geleefd wordt zoals Jezus het volgens mij bedoeld heeft. Zonder aanziens des persoons, voelen en zien wat in het hart leeft. Een gemeenschap waar tijd wordt gemaakt voor elkaar. Want is 'tijd' en 'mee-leven' niet het mooiste wat we elkaar kunnen geven?
Pastor Mariette
 |
| Pentekening van Kristof gemaakt in 2004 door één van de vrienden. |
