Abdij

Momenteel ben ik met de collega’s met wie ik al jaren in een priestergroepje zit op vakantie in de Périgord Vert. De streek heeft haar naam niet gestolen want het is er heel groen en af en toe was er zelfs een regenbuitje. In de buurt, op zo’n 10 km, liggen de ruïnes van een oude Cisterciënserabdij: Notre-Dame de Boschaud. Ooit gesticht in 1163 en nu al een hele tijd verlaten. Overdag komen een handvol toeristen haar resten bezoeken. Na een eerste kennismaking op één van mijn fietstochtjes hadden we op een avond de idee om daar ons avondgebed te gaan bidden. We hadden de hele site voor ons alleen en onder de middenste koepel van de kerk baden we het psalmgebed. Op het einde galmde ons Salve Regina door de halfopen ruimte. Het had iets heel bijzonders en sterk om op deze plek, waar eeuwen lang datzelfde gebed had weerklonken, terug die avondgroet aan Maria te zingen. We werden er stil van. Ondertussen verdween de zon langzaam achter een bomenrij. Konden deze muren maar eens praten, ze zouden honderduit vertellen over het leven en bidden van deze monniken. Zovele levens toegewijd aan God. Misschien waren ze blij om nog eens dat vertrouwde geluid van de psalmen te horen uit monden van mensen, ik weet het niet. Wij hadden er heel veel deugd aan. Onze avond kon niet meer stuk…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre