Buon Camino

De vakantie is meestal een bron van veel ervaringen. Zelf had ik dit jaar de kans om Galicië te bezoeken in Noordwest Spanje. Mooi, rustig, landelijk en helemaal niet heet, zoals elders in het Middellands zeegebied. (En dan ben ik nog niet gesponsord door de plaatselijke toeristische dienst!) Zoals elders maakte ik een wandeling op een vrij verlaten landelijke weg, toen een auto naast mij stopte. "No hablo Espagnol", verder kom ik niet in de plaatselijke taal, maar ik begreep toch dat de vriendelijke automobiliste mij een lift aanbood als haar traject mij dienstig kon zijn. Toen ze begreep dat ik hobby wandelaar was, glimlachte ze en riep ze "buon Camino" terwijl ze verder reed, wat ik begreep als "goede staptocht" want ik zat helemaal niet in de richting van Compostella. Ik beken dat ik ontroerd was. Ik herinner mij uit een heel verre kindertijd dat ik regelmatig met mijn vader "hobby wandelde" dat er heel af en toe een auto stopte van een onbekende chauffeur, met het vriendelijke aanbod om ons een lift te geven. Het gebruik bestaat bij ons al lang niet meer (voor zover ik weet), ik wil daar ook niet melancholisch over doen (al ben ik - mogelijks ook in de ogen van die vriendelijke Spaanse automobiliste - een oudere man...): onze tijd heeft heeft andere charmes en van louter herinneringen leef je niet. En toch. Zo af en toe eens halt houden om een vreemdeling een toch beschikbare plaats aan te bieden in je wagen... waarom niet? Ik heb weet van een Samaritaan, die met zoiets het Evangelie heeft gehaald!

Tony, pastor.

Pelgrimsweg in Galicië