“Een zaaier ging uit om te zaaien”, zo begint de gelijkenis in het evangelie van deze zondag (Mt 13, 1-21) en ook het bekende kerklied (Zingt Jubilate 596). We kennen de gelijkenis: een gedeelte van het zaad vielop de weg, een ander deel op rotsachtige grond, een ander onder de distels. Gelukkig viel er ook een gedeelte in goede grond en dat bracht veel vrucht voort. Het lied met de mooie melodie van Frits Mehrtens eindigt met twee strofen die de dichter Willem Barnard als besluit geeft aan de gelijkenis:
“Er is geen verwachting van leven,
tenzij in de dood van het zaad,
wij moeten de aarde vergeven
dat zij ons sterven laat.
O Zaaier, ga uit om te zaaien de kiem
waaruit leven ontstond,
zo wijd als de winden waaien,
en maak ons tot moeder grond”.
Zaad dat in de grond is gezaaid, sterft en brengt vrucht voort. Zo is ons leven hier op aarde: sterven om te leven, niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. De grote Zaaier, Jezus, is ons daarin voorgegaan. Zijn sterven is een levenskiem, die uitgroeit “zo wijd als de winden waaien”. We mogen Hem vragen: “maak ons tot moedergrond”, waaruit Jezus’ sterven opbloeit tot nieuw leven voor velen. Zodat ook ons leven in zijn spoor, ons leven naar Jezus’ woord, door zijn kracht vruchtbaar kan zijn.
Pastor Benno
