Waar we misschien aanvankelijk nog de indruk konden hebben dat dit iets zou zijn voor enkele dagen of hooguit weken, bleek al snel dat zeker Pasen en op de duur ook Pinksteren zonder liturgie zouden gevierd worden dit jaar. De nood aan de blog, zo leerden de reacties, bleef bestaan en we gingen er dus mee door. Er kwam een bijkomend objectief om de gemeenschap te helpen om Goede Week, Pasen, Paastijd, Pinksteren... toch zo goed mogelijk te beleven.
Al die tijd mochten we ons verheugen (en verbazen) over meer dan honderdtwintig lezers per dag gemiddeld gesproken, aantal dat tot vandaag bereikt wordt.
Men zegt wel eens dat hoe interessanter iets is om te lezen, des te interessanter het is om het te schrijven. Het eerste weet ik niet, maar van het tweede durf ik getuigen: ook voor de auteurs was het heilzaam om met de stukjes voor deze blog de tijd in het kot te overleven en de hele cyclus van Pasen intenser te beleven (misschien nog intenser dan gewone jaren!)
Nu de lockdown meer en meer aan zijn einde komt en we opnieuw Eucharistie zullen kunnen vieren (en momenteel alle aandacht gaat om alles in de diverse kerken klaar te maken om dat veilig te kunnen doen), lijkt de tijd gekomen om een versnelling lager te schakelen. We willen niet stoppen, maar het ritme met dagelijkse bijdrage(n) verlagen naar een ritme met enkele posts per week. Via mail wordt u wel verwittigd - als u dat wil - wanneer er iets verschijnt.
Het is klaar dat de voorbije lockdowntijd stof geeft tot nadenken, onder andere over wie wij zijn als parochie. Het is ook klaar dat we daar eigenlijk nog goed en wel mee moeten beginnen. Deze blog leert mij alleszins dat we ook op virtuele wijze gemeenschap kunnen vormen - anders gezegd: dat de Geest ook over de digitale golven van het internet 'waait waar Hij wil'. Kunnen we dan anders dan hiermee doorgaan?
Tony, pastor
