En plots is de mis uit...

In mijn heel vroege kinderherinnering bewaar ik het beeld dat ik op zondag met mijn ouders meeging naar de kerk, ik had mijn eerste communie nog niet gedaan - toen was dat tijdens het eerste leerjaar. Ik moet bekennen dat ik het allemaal wel lang vond, ik kon immers nog niet volgen wat er gezegd werd. Na de communie echter ging het allemaal plots vrij snel en op geen tijd was dan de mis uit en mocht ik naar huis. Pas veel later heb ik begrepen dat dat ook de bedoeling is: als Christus in de communie bij ons komt, is het echt niet de bedoeling om nog lang te blijven hangen, maar dan moeten we allemaal terug de wereld in, om hetgeen wat we gehoord en beleefd hebben uit te dragen. Het Latijnse "Ite, missa est!" kun je niet alleen vertalen als "Gaat nu allen heen in vrede", maar letterlijker: "Ga nu, dit is uw zending!".
Met Pinksteren is het juist hetzelfde. Weet u nog? Het begon op Aswoensdag (in pre-coronatijden...) zes weken opgang naar Pasen. Vervolgens zeven weken paastijd - samen dertien weken, een kwart van het jaar, precies een heel seizoen - en dan is het heel plots gedaan, van de ene dag op de andere (zij het dat wij er Pinkstermaandag nog bij krijgen). Logisch, de leerlingen zijn met Pinksteren naar buiten gegaan om niet meer samen te komen (tenzij af en toe). De overlevering wil dat ze vervolgens naar alle streken van de wereld zijn getrokken: Thomas tot in Indië, Petrus (op de duur) tot in Rome.
Het is eigenlijk ook voor ons zo: de "mis" van Pasen is uit, de Geest drijft ons voort en het is nu aan ons om er in onze omgeving werk van te maken: dit verhaal van liefde dat de dood overwint. Ga nu, dit is uw zending!

Tony, pastor