Zoals de vos

Het blijft toch onwennig. Pasen en nu ook Pinksteren zijn voorbij. We hebben ze niet samen kunnen beleven, de kerken bleven dicht. (Toch zou het kunnen dat het juist heel intense dagen geweest zijn...) Die bladzijde is gedraaid. Het is vandaag sinds aswoensdag de eerste dag "van de tijd door het jaar", zoals dat in de liturgie heet, de "gewone" tijd, zeg maar. Maar van een "terugkeer naar de orde van de dag" is nog lang geen sprake. Het oude normaal lijkt verder dan ooit - je zou moedeloos worden (gaat dit ooit nog voorbij?) - deskundigen zeggen dat ook de zomer 2021 nog door Covid zou kunnen getekend worden...
Mijn oog viel enkele weken geleden op een krantenartikel met een hoog aaibaarheidsgehalte.
Het is nog maar eens een bewijs, van wat al lang niet meer moet bewezen worden, dat de vos in onze streken is. Na lang te zijn uitgeroeid wegens de risico's op hondsdolheid - wat een geluk dat we daarvan zijn verlost - was hij bij ons verdwenen, juist zoals de wolf trouwens. De vos kwam terug en zelfs de wolf komt terug (als heeft deze een minder goede reputatie dan Reinaert, vraag het maar aan roodkapje :-) Misschien wil dat zeggen dat het allemaal gewoon een kwestie is van geduld: dat het vertrouwde op de duur wel terugkomt.
Zou dat voor ons ook niet zo zijn? We mogen nog niet naar de orde van de dag, er is nog veel "nee" ('dit of dat mag niet') een notie, die we spontaan meer haten dan wat dan ook en die we deze dagen niettemin moeten verdragen. Maar het gewone ritme komt wel terug, al zal het geduld vragen. Geduld, hopelijk één van de vruchten die de Geest van Pinksteren in ons doet groeien...

Tony, pastor