Ik bemerk dat de gedachte iets aantrekkelijk heeft. Al ben ik misschien gefascineerd als mijn favoriete frisdrankmerk uitpakt met een nieuwe smaak, ten gronde geeft de vertrouwdheid veiligheid en lijkt de verandering eerder bedreigend. 'De orde van de dag' is haast zoveel als een dekentje dat ik om mij heen sla op een koude avond. Is corona nu (bijna) voorbij en kunnen we ooit deze bladzijde draaien, alsof er nooit iets geweest was?
Ik twijfel er aan. We hebben voorbije maanden een kwetsbaarheid leren kennen - in onszelf, maar ook in de hele samenleving - waarvan we niet (meer) wisten dat ze bestond. De mens, de maat van alle dingen, of zijn we toch maar één wezen in natuur, naast vele andere, en is het best dat we ons daar bewust van blijven?
Zeker als het over de Kerk gaat, zijn we nog niet aan de orde van de dag. De vieringen zullen wel terugkomen, hopelijk weten we heel snel wanneer, maar het zal anders zijn. Er zijn veel minder stoelen in de kerk. We zullen niet meer mogen zingen. De liturgie zal sober zijn, we zullen er moeten aan wennen. Er zullen vragen zijn: wil God ons met dit alles iets zeggen?
Vraagt Hij wel dat we zo snel mogelijk terugkeren naar het verleden, alsof er niets aan de hand was, of is dit te tijd om over de Kerk na te denken? Zijn de kerken eigenlijk al niet veel langer dan enkele maanden "leeg" en klinkt het bijbelse woord van Gods liefde eigenlijk wel door tot in ons dagelijkse leven? Veilig is anders. Maar boeiend is het wel.
Tony, pastor.
