Het bericht van de notarissen stemt mij niet per se negatief. Natuurlijk is elke breuk een wonde en is van de eerste dag niet in te schatten hoe ver de gevolgen ervan zullen reiken. Ik kan me goed voorstellen dat er op een bepaald moment tussen mensen zoveel vervreemding kan bestaan, dat de relatie in de feiten al niet meer bestaat, maar dat men nog niet de tijd heeft genomen om dat ook in officiële termen uit te drukken. Een tijd als de lockdown, waarbij mensen met elkaar geconfronteerd worden, kan een moment van waarheid worden, waarin men officieel maakt wat feitelijk al veel langer was.
Dat er mensen zijn die zozeer van elkaar houden dat ze hun leven aan elkaar blijven geven, kan mij wel verwonderen - ik zal u misschien verbazen. Het kan in mijn geval de leeftijd zijn, maar het feit dat mensen hun vrijheid in niet geringe mate opgeven als was het een vrijwillige lockdown en zich tot levensproject maken om het geluk van de ander te dienen - of beter: om in het geluk van de ander zijn eigen diepte geluk te zoeken - komt mij voor als niet vanzelfsprekend, elke dag nog wat meer. Van de ander houden, tegenslagen die er altijd zijn het hoofd bieden, de eigen kleine kanten overwinnen en toch voor de ander blijven kiezen, al heeft men daar niet voor gestudeerd, komt mij voor als bijzonder, een soort wonder, dat mij veel ontzag geeft.
Echtscheidingen of geboortes kunnen we tellen. Wat er gebeurt in het hart van mensen, daar hebben buitenstaanders het raden naar. Dàt weten is aan God voorbehouden.
Tony, pastor
