Zingen maakt gelukkig

Dit weekend is het zover. Dan mogen we terug samenkomen om de eucharistie te vieren. Weliswaar met heel wat restricties. Het zal heel anders zijn dan gewoonlijk. Eén van de vreemdste dingen zal zijn dat de gemeenschap niet mag zingen. Zoals ik hier reeds in deze blog op 30 april geschreven heb, is zingen heel gevaarlijk voor het verspreiden van het virus. En nochtans is zingen voor de liturgie zo belangrijk. De constitutie voor de liturgie ‘Sacrosanctum Concilium’ van het Tweede Vaticaans Concilie zegt dat liturgische zang een ‘noodzakelijk en integraal deel’ uitmaakt van de liturgie (SC 112). Ook in de Bijbel prijst Paulus het zingen. Zo bijvoorbeeld in zijn brief aan de Efeziërs waar hij zegt: ‘Spreek elkaar toe in psalmen, hymnen en liederen, ingegeven door de Geest. Zing en speel van ganser harte voor de Heer.’(Ef 5, 19) Zingen is bij hem dus een manier om God op een dankbare en lovende wijze toe te spreken, en het getuigt van onze gedrevenheid door de Geest. Hetzelfde zegt hij ook tot de gemeente van Kolosse: ‘Zing voor God met een dankbaar hart psalmen, hymnen en geestelijke liederen.’ (Kol 3, 16) Een liturgie waar gezongen wordt, tilt die viering uit boven het gewone en het alledaagse, het verheft ons hart. Ook verlenen liederen in de liturgie diepgang aan wat gezegd en gehoord werd, het begeleidt de liturgische handeling, en bovenal bevordert zingen het gemeenschapsgevoel. Niets is zozeer verbindend als samen te kunnen zingen. En tenslotte: 'zingen maakt gelukkig'! Het was en is sinds lange tijd de titel van de zangbundel op de Universitaire Parochie van Leuven. Ik vertel dit alles niet om de rebel in jou wakker te maken zodat je aanstaande zondag in je eentje uit volle borst gaat staan zingen om een liturgisch statement te maken. God beware ons ervoor! Momenteel is de gezondheid van allen het belangrijkste, en daar moet een perfecte liturgie maar eventjes voor wijken. Maar ik vertel het in de hoop dat we ons meer bewust zouden worden van datgene wat we zullen missen, om het dan daarna, wanneer zingen terug toegelaten zal zijn, des te meer te kunnen appreciëren. Door iets niet meer te kunnen of mogen doen, besef je soms veel beter de grote waarde van datgene wat je moet ontberen. Het noodgedwongen moeten beleven van halfslachtige liturgie kan ons misschien helpen om de volle liturgie te kunnen herontdekken en beter te waarderen. En bovendien, als we in de liturgie de komende weken niet kunnen zingen, dan kunnen we ook nog altijd op andere plekken zingen: onder de douche, in bad, in de huiskamer, of terwijl je naar Klara, Bruzz, of wat dan ook luistert. De VRT riep via al zijn zenders afgelopen zondag trouwens op om omstreeks 20.05 u. allemaal samen ‘Here Comes The Sun’ van The Beatles te zingen, juist als teken van verbondenheid. Misschien heb jij ook wel meegedaan. De opname van jouw ‘performance’ mocht je dan achteraf opsturen. Het was de afsluiter van het online-event ‘Singing Brussels’ van Bozar. Naar aanleiding daarvan maakte Sander De Keere van Klara een interessant filmpje over de vraag ‘Waarom zingen wij zo graag?’. Van datgene wat er gezegd wordt is heel wat ook toepasbaar op de liturgie. Het filmpje kan je hier bekijken. Leuk detail: als je heel goed oplet, dan zal je wellicht hier of daar een bekend gezicht zien…

Pastor Gino