Het ging over een wondje dat extra zorg vroeg en waarvoor een kleine operatie nodig was. Ik kreeg dus onverwacht een bed toegewezen en mocht daar de nacht doorbrengen en wachten tot er 's anderendaags een gaatje zou zijn in het operatieprogramma, waar dat wondje juist zou in passen. Enerzijds is dat 'een nuchtere' aangelegenheid; anderzijds treft het - en opnieuw en opnieuw - hoe vriendelijk en hulpvaardig al het verzorgend en ander personeel is en hoe dat toch wel een verschil maakt. Merkwaardig hoe snel een anoniem ziekenhuisbed daardoor iets huiselijks krijgt!
In het televisienetwerk van het ziekenhuis zat een filmpje van de pastorale dienst met een titel, die eerder ook in onze blog voorkwam: "Count your blessings", waarin verschillende medewerkers van huis getuigden over wat "hun grootste zegen" (of zou je mogen zeggen: hun grootste loon?) was. Je raadt het misschien: allen hadden het over de dankbaarheid van de patiënten.
Ik heb alleszins mijn best gedaan om mijn dankbaarheid telkens helder uit te spreken (eventuele redenen die ik zou hebben kunnen verzinnen om te morren achterwege houdend) en er altijd goed op te letten dat er niemand uit de kamer ging zonder en heel uitdrukkelijke "dank je wel"...
En zie, eigenlijk is dat ook voor jezelf genezend: ook dankbaarheid kunnen geven is een zegen!
Tony, pastor
