Maar ik heb wel veel verhalen gehoord en er zelfs wat films over gezien. De Camino, zoals de bedevaart ook heet, loopt nooit zoals je het verwacht. Je komt anderen tegen en vooral: op de 'eindeloos' lange wandeltochten - van prikkelarm gesproken! - komt je jezelf tegen, altijd onverwacht. De dag verloopt anders dan gepland; jijzelf blijkt anders dan je dacht en de kunst bestaat erin om juist daarin Gods hand te zien. Het komt erop aan niet op te geven, maar te aanvaarden dat dit nieuwe authentieker is en dichter bij je eigen persoon komt, dan je tot voor kort had mogelijk gehouden. Misschien doet het je voortaan anders door het leven gaan. Je komt anders aan, dan je vertrokken was. De pelgrimstocht is zo model van het leven zelf, alsof dat beperkt aantal dagen een samenvatting vormt van een hele levensloop.
Vorige week kreeg ik een avond tegen 21 uur een telefoontje. Uit Zuid-Frankrijk. Het kwam uit een slaapplaats voor bedevaarders en de verantwoordelijken van die 'refugio' zochten hulp voor een Belgische pelgrim waar ze geen raad mee wisten en die geen contactgegevens op zak had. Via het internet zoekende, waren ze voor heel België uitgerekend bij mij uitgekomen om hulp te vragen. De bedevaarders was een religieus, was de zeventig al voorbij en had volgens de dokter te hard afgezien van de hitte, maar wou niet stoppen. Ik kon blijkbaar efficiënter zoeken, want na enkele minuten vond ik contactgegevens van landgenoten en kon contact leggen tussen de beide. Ik heb er geen idee van hoe het afgelopen is.
Gedurende een halfuurtje voelde ik mezelf midden in de Camino. Raar toch hoe de pelgrimstocht naar jou komt, als je er zelf niet naartoe kunt gaan.
Tony, pastor.
 |
