Alsof de duivel ermee gemoeid was...

De tijd dat "de duivel" tot de belevingswereld behoorde, ligt ver achter ons. Dat heeft er misschien deels mee te maken dat wij van die Tolkien achtige, gehoornde en puntstaartige gedrochten alleen in onze fantasie een plaats kunnen geven (en dan nog), maar niet in onze werkelijke wereld. Waar het gaat over verslaving van alcohol of andere drugs, waar mensen helemaal van in de ban kunnen zijn - zoals we eerder schreven  kunnen we ons misschien bij duivelse machten nog iets voorstellen, maar in het gewone leven niet.
Of toch. Want dan zien we de laatste jaren plots een defilé van onheil aan de revue passeren, die amper voor de plagen van Egypte moet onderdoen? Covid was niet overwonnen, toen de oorlog in Oekraïne uitbrak; de klimaatstoringen raken ons leven altijd maar meer en nu haalt ook de prijs van de energie ons uit onze comfortzone - het heeft ooit nog bestaan dat monniken maar één warme plek hadden - het calefact - in hun grote abdijen waar ze konden opwarmen, vooraleer het werk weer te hervatten in hun koude werkplaatsen. Je zou van minder ontmoedigd worden. Telkens weer krijg je het gevoel dat aan de basis van dit kwaad de menselijke zucht naar grootschaligheid ligt, het moet altijd groter en massaler, of noem het de hebzucht van sommigen of van velen. De economie moet groeien, stilstand is al achteruitgang.
Zouden we niet met zijn allen de kunst moeten herontdekken van de "tevredenheid" (de enige "te-" die positief is naast vele andere zoals "te groot, te veel, te klein, te weinig...); de kunst om in wie en wat we zijn - en in elkaar - 'vrede' te vinden? Tegen de ergste demonen was Jezus' remedie: bidden en vasten. Het wijst misschien wel naar hetzelfde...

Tony, pastor.