Wel over het feit dat we vorige vrijdag allemaal herdacht hebben dat de oorlog in Oekraïne een jaar geleden gestart is. We hebben het er ook zondag over gehad tijdens de Eucharistie in de gemeenschapskerk van St Jozef waar Sabine, die Oekraïense vluchtelingen thuis opvangt, een getuigenis gehouden heeft. We hebben voor vrede gebeden en de vredeskaars aangestoken en in mijn homilie heb ik het er ook kort over gehad.
Maar als ‘oud-strijder van de vredesbetogingen in de jaren 80’ vond ik dat ik misschien toch nog meer kon doen dan bidden. Ik ben al veertig jaar of zo een zeer passief lid van Pax Christi, maar ik had ook de nieuwsbrief gekregen die opriep tot deelname aan de vredesbetoging ‘Stop War in Ukraine’ zondag aan het Noordstation. En zo heb ik ‘last minute’ beslist om nog eens te gaan betogen – dat was ook al heel lang geleden. Nog meer dan 40 jaar geleden had ik nu een ambivalent gevoel: Rusland is hier duidelijk de agressor en het Oekraïense volk heeft al het recht zich te verdedigen en te trachten de agressor terug te dringen. Anderzijds zal er ooit terug moeten gepraat worden en daaraan kan best nu al gewerkt en afgetast worden. Het is goed dat wij – Belgen, Europeanen – Oekraïne bij staan en zelf vind ik het ook nodig en noodzakelijk dat we wapens leveren. Maar ooit zullen de wapens weer moeten gaan zwijgen en misschien zijn er ook nu nog kansen die onbenut worden gelaten om aan vrede te werken. Dus, al in al – laat mij maar gaan.
En zo ben ik dan ook vertrokken. Ik was ruim na 13u, het startuur, aan het Noordstation – maar daar was niemand te zien. Gelukkig stond er een jongeman met een vlag die mij en drie andere ‘zoekenden’ de weg kon wijzen naar de betoging: zo’n 500m verderop. Daar aangekomen ging ik dan dapper op zoek naar een vlag van Pax Christi om achter te stappen. Want, in zo’n bont allegaartje van ondersteunende bewegingen moet je wel een beetje uitkijken achter wiens vlag je stapt. En ik stapte en zocht, maar ik vond geen vlag van Pax Christi. Gelukkig was er wel een grote delegatie van Sant’Egidio, misschien wel de grootste delegatie van alle verenigingen die er waren. En zo ben ik dan – voor het eerst in mijn leven – Sant’Egidionaar geworden. Het verloren betogingsschaap had zijn herder en vlag gevonden.
En ja, halfweg de betoging zie ik ineens voor mij, zo tussen Sant’Egidio enkele mensen met een Pax Christihesje en een spandoek ‘Doorbreek de oorlogsmuur. Maak werk van vrede’. Ik had mijn vlag gevonden.
Zou het kunnen dat het in het leven ook zo is? Je wil je levensweg zoeken, je beslist uiteindelijk toch op stap te gaan, je bent een beetje verloren, je zoekt en je vindt niet direct wat je zoekt, maar ergens sluit je je toch bij aan, tot je dan zo ineens en onverwacht jouw vlag gevonden hebben…
Diaken Dirk
 |
| © Dirk Van Erps |
