Het was juist drie jaar geleden dat we elkaar gezien hadden, halfweg februari 2020. We praatten er nog over na: één maand later wat covid gekomen en had ons allen initiatieven om verder samen te werken, zeker voor niet dringende aangelegenheden, doen uitstellen. Het deed me even mijmeren: het komt me nog altijd wat onwezenlijk over. Op een rustige donderdagavond kondigde de overheid aan dat het samenleven op slot zou gaan en wat iedereen tot dan voor onmogelijk had gehouden, gebeurde: het leven viel stil. Hetgeen volgde voelt nog altijd als een nachtmerrie scenario: we bleven allemaal "in ons kot" en vereenzaamden zichtbaar. Wachtrijen in het grootwarenhuis, waar je nog steeds lekkere dingen kon kopen, maar je moest ze wel alleen opeten; coronakapsels, avondlijk applaus voor de mensen in de zorg. Zelfs de kerken bleven dicht, Pasen, Kerstmis, en in de parochie werd dan maar met een blog begonnen ter bemoediging... het enige waar sommigen misschien met wat hunker naar terugkijken, is dat ook het helse levensritme terugviel. Er kwam een rust over de samenleving (zelfs betere luchtkwaliteit in de stad!) die we nooit meer wilden afgeven, maar waar we nu alleen met verwondering kunnen aan terug denken.
Nu ondertussen alle routines terug zijn opgenomen en ook de niet dringende vergaderingen weer doorgaan; nu covid een meer onschuldige ziekte is geworden, voelt het toch goed aan om er nog even aan terug te denken. Het doet beseffen dat alles waar we nu soms zo druk om kunnen doen, toch ook relatief is en dat het alleen diepere dingen zijn die echt blijven.
Het doet me toch anders kijken naar vandaag, meer verbonden met de mensen in Oekraïne of nu met deze in Turkije of Syrië, beseffend hoezeer onder meer onze solidariteit ons doet mens zijn.
Tony, pastor
.jpg)
