Mindful vasten

We zijn eergisteren op Aswoensdag de veertigdagentijd ingegaan. Of spreek je liever over vastentijd? Ikzelf hou het graag op ‘veertigdagentijd’. Misschien omdat ik de term ‘vastentijd’ te streng en te ascetisch vind? Kan gerust zijn. Ik geef toe, ik heb nog een hele weg af te leggen. Maar ik vind altijd dat het woord ‘vasten’ de voorbereidingstijd zo verengt, alsof het vasten het enige is dat we doen tijdens deze periode. Het geeft trouwens ook de indruk dat dit vasten het doel op zich is. Begrijp me niet verkeerd, ik zal hier niet beweren dat vasten geen onderdeel van de veertigdagentijd is, integendeel, maar de ontbering en de ontzegging is geen doel op zich. Het gaat niet om een oefening in ascese, geen krachtpatserij van versterving, en dat is het dan. Voor mij is de ontbering veeleer een middel om tot iets anders te komen. Gaat het niet vooral om het zich ontzeggen van zaken en het afzien van bepaalde gewoontes, om op die manier met een grotere aandacht door het leven te gaan? Om het wat hipper te formuleren zou je dus kunnen zeggen dat het vasten ons kan helpen om meer ‘mindful’ in het leven te staan, want daar gaat mindfulness over, namelijk alles met meer aandacht doen. De ontberingen en ontzeggingen kunnen ons helpen om aandachtiger bij onszelf aanwezig te zijn, om stil te staan bij wat mij ten diepste drijft. Maar ook kan het mij helpen om in de tijd die door het anders gaan leven vrijkomt meer aandacht te hebben voor de ander. Ook kan het ontberen mij meer solidair maken met mensen die dag in dag uit moeten ontberen, niet als keuze, maar uit noodzaak. En dit alles maakt ons zo ook aandachtiger voor God, een God die zo nabij is dat hij te vinden is in het diepste van mezelf en in de ontmoeting met de ander. Zo mondt de ontbering uiteindelijk uit in een diepe dankbaarheid tegenover God die ons zo nabij is. Zo wordt het vasten dat we beoefenen in deze veertigdagentijd geen last, maar wordt het een vreugdevol gebeuren. Ik wens jou dan ook een mindful vasten toe!

Pastor Gino

© Pixabay