Onlangs las ik het recente boek ‘Vertroostingen’ van psychiater Dirk De Wachter. Het heeft mij echt beïndrukt. Ik raad het u ten zeerste aan. De auteur vertelt erin over de diagnose van kanker die hij gekregen heeft en hoe en waarin hij troost vond tijdens zijn ziektetijd en de behandeling die hij onderging. Troost hebben we allemaal nodig op één of andere manier. Het verhaal van Dirk De Wachter kan ons allen inspireren.
Voor hem staat het vast: troost vinden we uiteindelijk het eerst en het meest in de nabijheid van medemensen, in kleine gebaren die ons doen voelen dat we er ‘mogen’ zijn, in het ‘kleine goede’ zoals het genoemd wordt door de filosoof Emmanuel Levinas – die door De Wachter zeer bewonderd wordt en door wie hij geïnspireerd is.
De troost die we in de nabijheid, de vriendelijkheid, de zorg van anderen ervaren, brengt ons in contact met de zin van het leven: ze doet ons voelen waar het in ons bestaan om gaat.
Ik kan het niet laten om te besluiten met een treffend citaat uit het boek:
“De ander is de andere, iedereen is uniek, maar het wezenlijke van het menselijk bestaan is dus wat tussen twee mensen, in de nabijheid van de andere, bestaat. Een vriendelijk woord, een handdruk, een blik, een medemenselijkheid. Dat is de absolute fond van het menselijk bestaan en van de troost. …
Het is goed en absoluut noodzakelijk dat we een fantastische sociale zekerheid hebben, en het is nodig dat mensen menswaardig kunnen leven in onze maatschappij. Maar dat is nooit voldoende. Het moet altijd gedragen worden door mensen die je aankijken en die vragen: Hoe is het met u? Is er al nieuws? Gaat het wel een beetje?” (p.90-91).
Pastor Benno.
 |
| © Ben
Kerckx via Pixabay |
