Van zaterdag naar zondag is maar één moment; de dag gaat voorbij en een blaadje gaat van de scheurkalender. Op zich verandert er zo goed als niets. Dat is toch het geval voor bijna alle weken van het jaar. Met Pasen verloopt het echter anders. Het treft mij elk jaar. Tussen de twee dagen lijkt een eeuwigheid te liggen. Het is alsof je - met het beeld van een fietstocht - net een heuveltop bent overgereden. Ineens zie je niets meer van de weg die achter jou ligt - het verleden - maar zie je alleen nog de toekomst die beloftevol voor je ligt. Of met een ander beeld uit dezelfde wereld: het lijkt alsof de wind gedraaid is en deze van tegenwind geëvolueerd is naar forse rugwind.
Met Pasen overvalt mij altijd een vreugde - niet per se uitbundig, misschien wel wat ingehouden - die er voordien niet was. Ik moet me niet afvragen waar ze van komt: het is Pasen zelf, waardoor alles anders kleurt en perspectief krijgt. We worden er andere mensen door...
Vorige zaterdag is niet eens een week voorbij en het lijkt een andere tijd. Moge het ons ook dit jaar nieuwe mensen maken, ontvankelijk voor het nieuwe dat ons wenkt...
Tony, pastor
 |
| © Guido Vandeperre |
