Ik moet terugdenken aan een Chiro leidersvergadering bij de start van een nieuw werkjaar, vele jaren geleden. De groepen zouden verdeeld worden, elke leider of leidster zou een groep toegewezen krijgen. Ieder had natuurlijk wel een voorkeur en het draaide erop uit dat er voor sommige groepen te veel kandidaten waren en voor andere te weinig. Niet ieder zou de groep van zijn of haar voorkeur krijgen. Ik hoor de hoofdleider nog op de tafel tikken en met een bijna sadistisch lachje vragen: “Allez, wie gaat er hier nu toegeven?” In ‘conflicten’ of als er iets te verdelen is, is dat vaak te oplossing. Soms zijn er compromissen en dan krijgt elk iets – of doet elk wat water in de wijn. Maar vaak is er iemand die zich moet opofferen, die zijn eigen voorkeur moet laten vallen en genoegen nemen met een minder deel. Vaak wordt voor zoiets naar de jongsten gekeken. De ouderen hebben in het verleden al inspanningen geleverd, zij mogen terugvallen op ‘verworven rechten’ – zij krijgen dan het leeuwendeel. Het is dan aan de jongeren ‘om zich weg te cijferen’.
Iets eigenaardig – bijna tegennatuurlijk – gebeurt als het de oudste is die toegeeft. Dat een moeder of een vader dat doen in een gezin om de vrede te bewaren, dat is nog te verstaan. Maar in een situatie waar allen eerder gelijken zijn, verwacht je dat eigenlijk niet. Dat de leider niet eerst kiest, maar het overschot neemt, getuigt van al te veel goedheid. Nochtans is juist dat wat Jezus doet: Hij kiest vrijwillig de plaats van de minste, Hij laat zich opeten… Deze Witte Donderdag vraagt Hij ons bovendien dat we hem daarin zouden navolgen. Ik heb nog werk, bedenk ik…
Tony, pastor
 |
| © Fred de Noyelle / GODONG |
