Diversiteit

Gisteren zijn Ute en ik na de Eucharistie naar Watou gereden om daar voor het eerst het jaarlijkse Kunstenfestival te bezoeken waarbij in verschillende huizen in het dorp en in de openbare ruimte kunstenaars iets opbouwen, ten toon stellen of laten horen.
Het heeft wel iets, bijna twee uur rijden naar de rand van de wereld, tot aan de schreve - om in een dorp rond te lopen, iets te eten en drinken en kunst te beleven. En we waren niet de enigen – verbazend hoe kunst mensen bij mekaar kan brengen en mensen ertoe beweegt om naar een dorp te gaan waar ze anders nooit naar toe zouden gaan, waarom ook? Wel, misschien voor de 3 brouwerijen…
Maar wij waren er dus voor de kunst.
Wat mij het meest ontroerd heeft, was het werk ‘Verlies’ van de Duitse Charlotte Eta Mumm. Ze had een bloementuin geïnstalleerd waarin men zijn gedachten de vrije loop kan laten gaan om zo verwerking in een eigen ritme te laten plaatsvinden.
Ik vond het simpelweg een prachtige bloementuin met tientallen verschillende bloemen – ik heb ze niet geteld, maar het was mooi. En alhoewel we net alleen in de tuin waren, was er toch hoog bezoek: zo veel hommels, bijen, vlinders. Een waar festijn.
Er zouden naar het schijnt mensen zijn die houden van een mooi kortgeschoren gazon. Ik begrijp het niet. Geef mij maar het rijke bloementapijt. En we waren niet de enigen die ervan genoten, het is nog goed ook voor verschillende levende wezens.
Daar zou wel eens een boodschap kunnen achter zitten. Heb je ze gehoord?

Diaken Dirk

‘Verlies’, een bloementuin. © Dirk Van Erps