Een steen

Als ik dit cursiefje schrijf zit de hemel helemaal dicht en regent het bijna constant. Vaak komen dan de flarden uit Will Tura’s lied, Vlaanderen m’n land, voor de geest: ‘en nergens valt de regen zo mals en ruisend neer’. En het KMI voorspelt de komende week geen verbetering. Dus maar binnen blijven en met andere dingen aan de slag gaan. Nu zou zo’n ruimte als het atelier van het Pluskamp van pas komen om wat te schilderen, te knutselen. Dat deden de jongeren volop tijdens dat afgelopen kamp, ook al was het weer toen prima. Deze foto toont een greep uit de prachtige dingen die er gemaakt werden. Keien, met vrolijke kleuren beschilderd en korte krachtige boodschappen zoals liefde en vreugde. Ik word er zowaar terug warm van in deze grijze, druilerige dagen. Hopelijk hebben deze stenen ergens een plaatsje gekregen in de kamer van deze jongeren of op de schouw in de leefruimte. Ze verdienen het want er zijn heel wat juweeltjes bij. Een eenvoudige kei, ooit glad gesleten in een rivier en nu een miniatuur kunstwerkje. Onwillekeurig denk ik dan aan dat mooie lied van Bram Vermeulen: ‘Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde, het water gaat er anders dan voorheen. Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten. Ik leverde 't bewijs van mijn bestaan, omdat, door het verleggen van die ene steen, de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan’. Hopelijk was dit Pluskamp voor deze jongeren als een steen die hun leven weer wat anders laat stromen. Wij vergeten ze in elk geval niet…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre