Nazinderen

We zijn nu een halve week terug van de diocesane bedevaart naar Lourdes waar zo’n 390 bedevaarders van Mechelen-Brussel onder leiding van onze kardinaal een intens en gevarieerd programma mee-beleefd hebben. Ik was al twee maal eerder in Lourdes en ik had dus een herinnering aan de grot, het kaarsenbranden, de kaarskesprocessie met het zingen van Ave Maria. Dat heb ik nu terug opnieuw beleefd, maar toch anders en veel doorleefder.
Het grote verschil was dat ik er nu als ‘diaken’ bij was en met Ute en nog 14 anderen van onze parochiegroep waar je mee samen eet en drinkt, afspreekt en de diensten beleeft. Een ander groot verschil is dat ik tijdens de bedevaart meer ervaren heb over het leven van Bernadette (1844-1879) en de weinige woorden die Aquerò, letterlijk vertaald ‘dat’, de manier waarop Bernadette de ‘vrouwe’ noemde tot ze bij één van de laatste verschijningen op Bernadette’s nadrukkelijke en insisterende vraag haar naam zei: ‘Que soy era Immaculada Councepciou’ (ik ben de Onbevlekte Ontvangenis). Dit alles gebeurde gedurende enkele maanden in 1858, 4 jaar nadat Paus Pius IX het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis had afgekondigd.
Nu ben ik zelf zeer lange tijd een ‘redelijke’ gelovige geweest die het moeilijk had dingen te aanvaarden die niet met de rede of wetenschap in overeenstemming zijn. Maar in essentie is geloven, alhoewel niet onredelijk, toch ergens voorbij de ‘reine rede’ durven gaan. En de getuigenissen van Bernadette die meermaals zeer streng ondervraagd is, zijn zo waarachtig, éénvoudig en direct. Ik ben in de geschiedenis niet de eerste twijfelaar die ze overtuigd heeft.
Ja, er is meer op deze aarde dat niet per sé onmiddellijk redelijk te verklaren is, en toch waar. Op die manier blijft Lourdes nazinderen.
Ik wens u allen toe dat u het ook nog eens mag meemaken en meebeleven. U zult er deugd aan beleven. Echt waar!

Diaken Dirk

’s Avonds bij de grot © Dirk Van Erps