Kerstmis en Pasen waren vorig jaar anders dan anders maar toch... je leeft naar iets toe. Het feit dat je het pijn doet dat het niet kan zoals je het al jaren gewoon bent drukt uit dat je er mee bezig bent en dat je er alles wilt aan doen om het zo aangenaam mogelijk te maken. De living wordt versierd, er klinkt kerstmuziek, de straten zijn mooi verlicht. Iedereen doet er alles aan om het zo mooi en zo goed mogelijk te maken. Ook in de liturgie, zij het via Zoom of via podcast, is alles in het werk gesteld om je dichtbij God en bij elkaar te brengen.
Daarna valt het wat stil, de gewone tijd door het jaar. Liturgisch de groene tijd door het jaar. Dan valt alles zowat in z'n normale plooi. Voor mij was het als een vakantieweek, de catechese was nog niet opgestart, er waren geen directe afspraken, ik moest voor het eerst sinds lang zoeken om mijn dag in te vullen. Lang moest ik niet zoeken hoor, er lag een nieuw Godly Play verhaal klaar om te schilderen. Jullie krijgen het op Aswoensdag te zien. Het was best wel een deugddoende week.
Gisteren belde ik iemand op die alleen woont. De hardheid van het leven heeft hem klein gekregen en ook al is hij nog maar 40 jaar, hij zal nooit meer kunnen werken. Wat mij vooral trof was de blijheid waarmee hij over zijn voorbij week vertelde. Over de dagdagelijkse klussen, over een verhuis in de living die hem zoveel voeldoening gaf, over zijn twee nieuwe bewoners in het aquarium, over de soep die hij voor de eerste keer zelf gemaakt heeft,... Hij was gelukkig met die kleine dingen van elke dag.
Daar heb ik bewondering voor. We blijven heel dikwijls hangen bij wat we missen, bij wat we niet mogen, wat we kunnen en zijn daardoor soms doodongelukkig.
Het telefoontje gisteren leerde mij dat wij zoveel redenen hebben om blij te zijn, om dankbaar te zijn. En is het niet op zo'n blije en dankbare momenten dat wij God heel dichtbij voelen. Daar kunnen we hem vinden: 'in de dingen van elke dag'.
Pastor Mariette
