Ik heb het mij lang geleden laten uitleggen: er bestaat zoiets als vriendschapscake. Het begint met een kleine portie deeg, dat je van iemand krijgt, samen met een briefje. Daarop staat het recept geschreven. Het is de bedoeling dat je bij dat deeg wat bloem en nog wat andere ingrediënten mengt, waarna je het geheel enkele dagen, misschien wel een week, op een donkere plaats laat rusten. Na die week is het hele mengsel door een soort zuurdeegwerking veranderd in datgene waarmee je begonnen was, maar dan drie keer het volume. Dat moet je in drie stukken verdelen: met één deel kun je cake bakken (nadat je er nog wat andere ingrediënten aan toevoegt), het tweede deel meng je opnieuw met bloem en laat je vervolgens weer een weekje rusten. Het derde deel tenslotte geef je aan een vriend of vriendin- samen met dat briefje met het recept (dat je voor jezelf ondertussen wel gekopieerd hebt). Vriendschapscake!
Ik moest daaraan denken toen ik iemand recent hoorde jammeren dat er dit jaar zelfs geen driekoningentaart van zal komen: als je dat voor jezelf alleen gaat kopen en je moet er dan haast een volle week van eten, is alle leut er zo vanaf. "De dagen gaan precies al niet vooruit en dan wordt dat genoegen ons nog ontnomen!". Maar het moet wel zijn dat de Geest op onverwachte momenten werkzaam is, want ik kreeg gisteren een seintje dat ze toch een taart was gaan kopen ('ze zagen er zo aantrekkelijk uit in de etalage...') om ze vervolgens in drie te snijden en aan de beide buren een stuk te geven. Wat er zou moeten gebeuren met degene die 'de boon' zou vinden, wist ze niet, er was immers maar één kroontje bij. Ofschoon dat eigenlijk ook wel in drie stukken mocht gedeeld: waren er volgens de traditie geen drie koningen?
Tony, pastor.
